Кога ќе загусти во животов земам карта за кино и одам да гледам детски анимиран филм. Oпкружена со шарени пакувања пуканки, сокчиња и викотници се сместувам некаде во последните редови на изветвено столче и трпеливо чекам. Почнува филмот и почнува некоја симпатична возбуда во која ме снемува. Кога сцените на платното ќе завршат и публиката тргнува да си оди, се фаќам себе како тонам уште некоја секунда во столчето, со чувство дека од киното не излегувам како Ивана, туку како малото девојче на десетина години што добро го знам. Патот до дома потоа станува разговор со токму со неа и потребата за прегратка на некој што повремено си недостасува себеси се намалува. Станува посебна топлина.
Би сакала да можеме секогаш да допираме до тие детски, минати верзии од себе кои не ги напуштаме никогаш, лесно и искрено како после гледање на омилената детска приказна. Некои работи ни се чини дека ретко се местат на своето место: не сме доволно продуктивни, сакани, грижливи, трудољубиви, успешни, а во суштина, забораваме колку им значиме на луѓето околу нас и колку нашите дела имаат влијание во просторот кој го правиме за нив како спротивност на тоа. И во овој маѓепсан круг на мисли, слушам шепотење од тоа човече со страсти, соништа и желби кои со текот на времето како да ги сокрило во себе и врамило во она што го гледа од околината. Научило со текот на растењето дека не смее да сонува многу, да биде многу ентузијастично, да се радува и да очекува, затоа што гледа прилично суров свет околу себе. Научило само да си каже: тоа е тоа. На секоја ваква размисла да погледне скептично и да се скрие длабоко под секојдневните грижи, затоа што мисли дека така се штити како возрасен.
Но, не ми е одржливо снаоѓањето тука и сега без тие искри што одамна се родиле во детството и станале дел од личноста. Премногу е тешко без нив, останува една голем неисполнет простор. Затоа и толку сакам да му се навраќам, да му зборувам и да му простувам на тоа мало девојче на старите слики од апарати со филм, што нема поим колку зафркнат ама и храбар ќе биде животот што ќе го живее. Морам да го враќам назад во себе детето кое сум била за да можам да верувам во возрасната личност која сум. Ова со години ми се покажува како неверојатна сила во неверојатно мрачни денови.
Што би се прашале, што би си кажале 20, 30, 40 години подоцна кога сеќавањата за омилените мириси и играчки и искуства би останале само бледи траги? Ќе се гушнеме ли самите себе и ќе си простиме затоа што редовно сме си ставале огромни притисоци и очекувања кои не сме ги исполнувале? Ќе си кажеме ли дека тоа е во ред? Ќе видиме ли колку многу имаме пред нас? Ќе можеме ли да веруваме дека можеме да јурнеме кон тоа? Или можеби ќе се исплачеме и ќе оттагуваме прво? Ќе заврши ли некогаш тоа тагување по неизживеаното? Ќе можеме ли да видиме кои се тие искрени деца што уште се тука во нас и не се откажуваат од идејата дека да се живее храбро и исполнето не е прашање кое чека одговор, туку е прашање на одлука?
Одлука што доаѓа од оној што го гледаме директно во огледало, пред кого првично ,,одговараме” мислејќи на клучниот збор што ќе нè прави помирни со самите себе: личниот интегритет. Тие деца во кои ни се огледуваат насмевките од семејните албуми уште не го знаат тој збор, ама знаат што ни треба за да ги зачуваме во нас и во способноста да ја одржуваме радоста како вежба за ослободување. На нив им должиме сè што има врска со иднината. И со креативноста. И со љубовта. И со смелоста.
