Оваа терапија, која добива сѐ поголема поддршка од медицинските институции како Министерството за ветерани на САД, се фокусира на промена на однесувањето и навиките поврзани со спиењето, а не на употреба на лекови.
Сепак, патот до подобар сон не бил лесен. Мом ја опишува терапијата како „брутална и рестриктивна“, бидејќи бара строга дисциплина — фиксни термини за спиење и будење, забрана за читање или гледање телевизија во кревет, како и правило: ако не заспиете во рок од неколку минути, мора да станете.
Таа соработувала со терапевтката Мариан Силва, која ја водела низ пет клучни фази: контрола на стимулите, хигиена на сонот, ограничување на спиењето, релаксациски техники и биофидбек. Во најтешкиот дел — ограничувањето на спиењето — и било дозволено да спие само од 23:30 до 6:30 часот, без оглед на уморот.
„Се чувствував како дух што лута низ куќата во 4 часот наутро,“ раскажува Мом. „Но токму тој период на лишување ме научи повторно да го поврзам креветот со вистински одмор.“
По осум недели, резултатите биле изненадувачки: нејзиниот просечен сон се зголемил од 4,7 на повеќе од 8 часа, а сонот станал подлабок и порегенеративен.
Сепак, Мом признава дека одржувањето на добрите навики е најтешкиот дел. „Без терапевт што ме следи, лесно се враќам кон старите навики – уште едно вино, малку подолго будење, подкаст во 3 часот наутро.“
Иако CBT-I бара трпение и дисциплина, експертите велат дека тоа е единствената терапија со долгорочни резултати без медикаменти. Како што вели Мом:
„Несоницата е осамена болест. Нејзиното лекување не мора да биде.“
Извор: The Guardian
