Буч Кесиди е најквалитетниот и најсериозен бенд во регионот во моментов од аспект на аудио – визуелно претставување. Секој збор, текст, фотографија, видео – спот, како и детал од нивните настапи во живо е синхронизиран и составен од, за публиката, веќе препознатливи Буч Кесиди заштитни знаци.
Да бидеме реални, во регионот нема ниту еден бенд кој има естетика не само конзистентна, туку и естетика која парира, кога се овие атрибути во прашање, на бендовите од времето кога музиката во овој регион била многу поквалитетна и многу социолошки повлијателна од денес.
Па така, верувам дека предизвикот на Лука и Зоран, веќе поставените стандарди да бидат задржани и во нивниот нов проект, а се разбира тука да има и одреден уметнички и комерцијален прогрес, бил голем.
Слушајќи го овој албум, првиот впечаток е дека успеале во намерата.
Во ера на промовирање на само – спознавање и експериментирање, со нивниот трет, долгоочекуван студиски албум насловен ,,Модерне везе”, Буч Кесиди го прават токму спротивното – остануваат конзистентни на самите себеси.
За правите љубители на музика, тоа е крајно возбудливо. Кога патувањето е доволно добро и интересно, ниту еден патник не сака патувањето да заврши.
Нивниот втор студиски албум ,,Еуфорија” беше мистичен. Токму тоа ја заинтригира публиката и го популаризира овој “лево – раки електро поп – рок/ инди – рок бенд”, како што самите се нарекуваат.
Мистиката е комплицирана – во ,,Еуфорија” беа проткаени многу симболи, архетипи, сликовити текстови кои ја пресликуваа младоста и тоа што значи да си млад човек во ова модерно општество.
Музички гледано пак, мистиката е проста – во ,,Еуфорија’’ повеќето нумери и нивната продукција беа репетитивни, химнични, главно основани на зависни гитарски рифови.
,,Модерне везе” е брутално искрен. И токму тоа е нишката на овој албум што ќе ја заджи нивната публика.
Бруталноста е проста – во овој албум доминира искреноста во текстовите; нема симболизам, нема ,,џускање”, нема алтернативен снобизам и идеализирање, има искрен разговор помеѓу нараторот и неговиот љубовен фокус, или пак нараторот со самиот себеси.
Oвој пат, музички гледано, бруталноста е комплицирана и влече емоции различни од оние од претходниот албум, со многу повисоко и посериозно продукциско ниво кое не се основа на зависност од прво слушање, туку на симфонија од различни звуци на кои вреди да се фокусираш и да ги анализираш. Во овој случај, промената на фокусот од акцентираната инди – рок гитара на акцентиран сајзер и музички мотиви од 80тите е само еден продукциски додаток кој го прави овој албум очигледно и следно уметничко ниво на овој бенд, а ултимативно и многу покохерентен и поквалитетен од музички и продукциски аспект, благодарение на музичката зрелост на дуото, но и на а Милан Бјелица, како продуцент и аранжер и Петар Пупиќ како аранжер и клавијатурист на овој албум.
Албумот ,,Модерне везе’’ не е близнак на ,,Еуфорија” (иако звучно, несрамежливо се појавуваат многу од истите музички мотиви). Не е ни негов ,,помал брат’’, туку е постариот, позрел брат кој повеќе не живее во заблуда во која ја романтизира младоста, туку живее во моментот и се снаоѓа со нејзините пропратни потешкотии и перипетии. Тагата овој пат не е маскирана во младалачка, игнорантна еуфорија.
,,Еуфорија” беше ода за младоста и неискуството и влијанието кое тие го имаат врз љубовта.
,,Модерне везе” е ода за љубовта и влијанието кое таа го има врз веќе искусната и оформена индивидуа.
Нема ,,планирам да се фолирам, да играм иако ништа не осеќам”… бидејќи е сабота навечер, јас сум млад, а ноќта уште помлада.
Има ,,aлкохол у венама је добра поддршка, самопоуздање можеш да исфолираш”… бидејќи знаеш дека не треба да се каеш и да се враќаш назад кај онаа која нема да остане покрај тебе кога ти животот е тежок.
Албумот започнува со истоимената ,,Модерне везе”, која е основана на гитарски риф налик “The Strokes’’, a eскалира со synth и електронски елементи налик оние на новите, експериментални ,,Coldplay”, кои се прилично интересна новина за Буч Кесиди како бенд. Рефренот на песната, ,,Доволно се знамо, не мрзимо се стварно” е доволно дрзок и впечатлив за да те привлече да дознаеш што следува во следните 10 песни.
,,Тужне љубави”, која според мене е најдобро аранжираната и носечка песна на овој албум, го претставува сето она што го добивме во албумот ,,Еуфорија”, со заразлив електро – поп додаток како оној кој доминирал во 80тите на сите радио станици, од артисти како Kim Wilde и Alphaville. Убав е фактот што на овие простори има бенд кој има изградено толку препознатлив звук, да кога некој ќе ја слушне оваа песна, може да каже – ,,Е, ова е Буч Кесиди”.
,,Пусти да гори” асоцира на некоја од подобрите песни на Kings of Leon – од изведбата на класична Kings of Leon eлектрична гитара и нејзиниот дијалог со вокалот, до загушените eкстатични пратечки вокали.
,,Сузе у очима” е ,,мезанин” и евидентен продолжеток на ,,Идемо до ходника’’, а можеби и на срцепарателната и за мене омилена песна на овој бенд – ,,Тихо”, со паралели во текстот како ,,Иако те волим, морам да идем”.
Можеби после првото слушање нема ултимативен хит како ,,Нема љубави у клубу” (верувам најмногу бидејќи Буч Кесиди како бенд тоа го имаат надраснато) што ти останува во глава. Но, има чувство и одредена тежина што ти останува во душа. Тоа кажува дека Буч Кесиди е бенд кој има изградено сопствен уникатен звук кој не потпаѓа нa секојдневните трендови, туку нивниот звук е, едноставно – звукот на Буч Кесиди. Буч Кесиди не пробуваат да глумат ,,мачо мажи”, ниту пак пробуваат да остават впечаток на бестрашни, недопирливи ѕвезди – но има нешто бестрашно и недопирливо во тоа да немаш страв да бидеш самиот себеси.
,,Модерне везе” е дефинитивно новото музичко поглавје на Буч Кесиди, очигледно и евидентно реализирано на едно повисоко музичко ниво кое ем успешно го задржува ДНК – то на еден од најдобрите бендови на (баш се радувам што можам да го кажам ова) – мојата генерација, eм ја има ретката моќ да допре до сите генерации, па дури и до оние кои ја имале честа да живеат во ерата на бендови како ЕКВ, Идоли, Хаустор и слично.
Евидентно е дека Буч Кесиди се и ќе останат бенд на сите генерации.
Автор на текст: Миа Милошеска
Автор на фотографии: Лука Трајковиќ
