Ова ќе биде кратка приказна за тоа како си го купив мојот прв црвен точак со корпа. Зошто е точак, затоа што е по прилепски и зошто црвен… не знам. Најверојатно затоа што тоа беше бојата на блузата која ја носев додека ги заработував парите за да си го купам точакот. Беше лето, а јас имав осумнаесет години, играше Светско првенство во фудбал, а мојата задача беше да делам смоки на тие што го гледаат фудбалот. И така ги заработив моите први пари.
Мислам дека парите си ги заработив доста срамежливо, кога ги делев пакетчињата со смокички, не ги гледав луѓето во очи. Не затоа што ми беше срам од тоа што го правев, туку затоа што едноставно бев срамежлив интроверт, кој деновите најчесто ги поминуваше во молчење и читање книга во ќошот од собата. Можев да поминам цел ден и да не проговорам со никој. Па, ваквата интеракција за мене беше стресна. Како и да е, желбата за точак ми беше посилна.
Тоа лето заработив не помалку од 6000 денари и никако повеќе од 12 000. Па осум илјади од нив одделив за точак. Јас растев со помислата дека ако побарам помош ќе треба некој да ме сожалува за да ми помогне, па по потрага по точак тргнав сама… и го најдов! Од продавница за бела техника најдов точак… Прво го видов на Веб страна па ги зедов парите и појдов во продавницата. Не бев повеќе од 38 килограми, верувале или не. Најситното издание на девојка која влегла сама да купи точак. Ме пречекаа тројца мажи во продавницата и им го кажав ова – „Здраво, дојдов да го купам црвениот точак, со бело седиште, бели рачки и корпа“.
Ми одговорија „Во ред, ќе го земеш сега веднаш или ти треба достава?“ Јас се одлучив за веднаш, меѓутоа немав автомобил со мене, затоа што никој не дојде со мене да го купам точакот.
Во Прилеп викаме „загулена“, мислев дека ќе го изнесам точакот и ќе си го земам со себе. Го донесоа пред мене… точакот требаше да се „намести“, беше претежок да се крене и застанавме да се гледаме со тројцата мажи. Гледаа во мене, гледаа во точакот. Јас? Гледам само во нив. Не ми кажаа да ми помогнат, а не ни очекував, јас никогаш не очекував никој да ми помогне. Ми кажаа дека ќе ми го испратат дома. Се заблагодарив и си заминав.
По некој ден ми стигна точакот дома. Се уште не беше „наместен“. Зедов алат и си го наместив сама. Го наместив погрешно, претежок беше за возење, а кога ќе ја променев брзината, паѓаше синџирот. Чиста катастрофа! Ама ништо не сакав повеќе од точакот кој сама си го купив. И не го оставив никогаш, наредното лето истиот тој точак со непроменлива брзина, ме носеше од работа дома и обратно. Секој ден ја качував „Марксова“, а сега наречена „Прилепски Бранители“, тоа е улица во Прилеп која почнува во центарот и води до крајот на градот. Тоа за мене е најтешката улица на светот. Не затоа што е многу стрмна, туку затоа што е долга и повеќе од благо наклонета. Работата ми беше на почетокот на таа нагорнина, а домот на нејзиниот крај. А мојот точак беше најтешкиот точак за возење. Ама ниту еден ден не се откажав да одам и да се враќам со него. Кога одев на работа уживав во ветрот кој директно го задеваше моето лице, додека одењето до дома беше мачно. Првата недела можев до пола, а после можев и да ја извозам цела. Корпата ми го носеше ранецот, а јас бев среќна што имам црвен точак што сама го купив.
Иако оваа приказна е вистинита, приказната не беше за точакот. Туку за лицата кои не одлучуваат да побараат помош тогаш кога му треба. Оние кои мислат дека патот треба да го одат сами. Оние кои ќе се сметаат себе за помалку способни ако некој друг им излезе во пресрет. Исто така за оние кои нема да признаат дека се во болка, затоа што мислат дека можат уште и оние кои не сакаат да признаат дека прават грешки.
Црвениот точак уште ми стои, и кажав на мајка ми да го даде на некој што ќе знае да го поправи за да може да го искористи. Затоа што јас не знаев како со црвениот точак, ама сепак никогаш не се откажав од него, ниту тој од мене.
Пак сакам да си купам точак, ама овој пат ќе побарам помош!
