Градот на светлината, уметноста, модата и сè што човекот може и не може да замисли. Париз, толку славен во книгите, филмовите и соништата, честопати крие помалку гламурозна страна: студената ароганција на неговите жители.
Ако немавте можност да го посетите еден од најубавите градови во Европа, многу сте пропуштиле. Ајфеловата кула, Нотр Дам, Лувр, Триумфалната капија и безброј други знаменитости се само дел од она што овој град го нуди. Секоја улица, секој плоштад раскажува своја приказна, го носи здивот на минатото и ви гарантира незаборавни моменти.
Секако, кога ќе го споменете Париз, многумина ќе воздивнат и ќе речат: „Прекрасен е, но валкан“. Да, ако се осмелите да влезете во населби што ретко ги посетуваат туристите, можеби ќе видите друга страна од метрополата. Но, дали навистина одиме во градовите од соништата за да ја анализираме чистотата на уличките? Секако дека не, барем не треба да биде така.
Сепак, ако познавате некого што бил во Париз, веројатно сте слушнале некои не толку бајки. За келнерите кои те гледаат со потценување штом ќе отвориш уста и ќе кажеш збор на странски јазик. За рецепционерите кои се однесуваат како да им го уништуваш денот само со тоа што влегуваш во хотелот. За таксистите кои ќе ви викаат затоа што само сакате да си го наместите седиштето, продавачите на билети за јавен превоз, продавачите на сувенири… сите оние кои ве гледаат како нужно зло, а не како добредојден гостин.
Зошто е тоа така?
Грубоста и некултурноста на Французите не е нов феномен. Дури и големиот Фјодор Михајлович Достоевски, во својот роман „Коцкарот“, не можеше да одолее на тоа да го искористи ликот на францускиот благородник Маркиз де Грие за да ги прикаже особините што го следат францускиот карактер со векови: студенило, ароганција и бездушност. Неговиот портрет не беше случаен, туку одраз на пошироко чувство на несигурност и доминација што се чини дека проникнува во однесувањето на дел од француското општество дури и денес.
Со векови, истата линија се провлекува низ литературата, историјата и анегдотите: Париз можеби носи светлина на своите улици, но на лицата на многу Парижани често гледаме сенки на предрасуди и ароганција.
Може ли ваков третман да го расипе општиот впечаток за Париз? Апсолутно.
Никој не сака да му биде забранет влез во ресторан ако не нарача храна. Никој не сака келнерот да бара бакшиш по сопствена иницијатива, како гостинот да е должен да го награди само за тоа што воопшто е услужен. Никој не сака да биде проколнат на романтичен француски јазик затоа што одбрал да плати со готовина наместо со картичка. Никој не сака да доживее непријатност, непочитување или ладен презир кон парите што ги троши.
Бидејќи на крајот на денот, сите бараме истото кога патуваме, насмевка, љубезност и тоа мало чувство дека, барем за момент, сме добредојдени.
Париз ќе ве воодушеви со својата убавина, нема сомнение за тоа. Но, дали тоа ќе ве освои кај луѓето? За жал, тоа останува прашање без едноставен одговор. Можеби најголемата иронија е што градот што му ја подари на светот љубовната песна „La vie en rose“ често заборава да ги погледне своите посетители низ розови очила.
Бидејќи на крајот на краиштата, не е важно колку е висока кулата, колку е богат музејот или колку е стар мостот. Важно е што останува во срцето кога светлата ќе се изгаснат. И срцето на Париз, колку и да е убаво на разгледниците, понекогаш може да биде премногу ладно за оние кои доаѓаат полни со соништа и очекувања.
