Штип повторно живее во ритамот на „Макфест“ – фестивалот што четири децении ја испишува музичката историја на Македонија. Основан на 18 октомври 1986 година, овој фестивал стана повеќе од настан: тој е колективно сеќавање, саундтрак на цели генерации и сцена каде што песната никогаш не старее.
Она што започна како локална иницијатива во срцето на источна Македонија, денес е институција. „Макфест“ израсна во национален симбол на домашната поп-музика, место каде што пејачите, композиторите и текстописците се претвораат во имиња што траат. Неговата мисија останува иста како во првиот ден — афирмација на домашното творештво, поттикнување на младите, и славење на песната како дел од нашата културна душа.
Зад таа визија стоеше Стојан Троицки – човекот кој го замисли, создаде и водеше фестивалот низ неговите најсјајни години. За многумина тој е „човекот кој го измисли Макфест“, диригентот на еден музички универзум во кој љубовта и гласот се спојуваат во трајна магија.
Во 2025 година, фестивалот го одбележува јубилејот со три гала вечери – на 23, 24 и 25 октомври. Секоја вечер има своја приказна: Првата е посветена на младите таленти, кои со нови композиции ќе се обидат да ги освојат срцата на публиката. Втората е резервирана за докажаните уметници, кои подготвија песни специјално за штипската сцена. Третата вечер е големо финале, гала што ќе ја прослави историјата на фестивалот и ќе ги врати на сцената песните што сите ги пееме.
Ќе настапат Питер Џон Босе со „Самба во Штип“, Силви бенд со „Ангели ме носат“, Олгица Христовска, Коки, Владо Јаневски со вечната „Еден бакнеж“, како и Ристо Самарџиев, деветкратен победник на фестивалот. Публиката ќе ги види и Пајак и Лара со хитовската „Бела“, Јован Јованов со „Магија“, Мики Џафер со „Сонце за три света“ и легендарниот Сашко Гигов – Гиш со „Моја гитара“.
Секоја вечер ќе ја водат Маријана Станојковска и Димитар Атанасовски, а МТВ ќе врши директен пренос од фестивалот. Според уметничкиот директор Роберт Саздов, ова издание ќе ја обедини традицијата со иднината:„Макфест секогаш бил сцена на емоции. Оваа година го славиме она што сме — музика што не умира и луѓе што ја пеат со љубов.“
Во текот на четири децении, фестивалот изнедри стотици песни што станаа дел од националниот звук:
„Кога те нема“ (Хелена Благне, 1986), „Осамен“ (Трајче Манев, 1987), „Ѕвона ѕвонат“ (Љупка Димитровска, 1990), „Свирете ја Зајди, зајди“ (Олгица Христовска, 1992), „Виолина и гитара“ (Дуле и Коки, 1996), „Таму кај што си“ (Ристо Самарџиев, 1997)…
Песни што до денес се слушаат на радио, во домовите, на прославите и во автомобилите — песни што нè поврзуваат.
Во време кога музиката станува брза и заборавлива, Макфест останува потсетник дека трајното се создава со емоција, не со алгоритам. Тоа е сцена каде младите се претвораат во ѕвезди, а легендите стануваат дел од историјата.
Четири децении подоцна, песната сè уште одѕвонува од сцената во Штип. И тоа е најубавата потврда дека Макфест не е само фестивал – тој е чувство што ја спојува Македонија во еден глас.
