Лонгирбиен, сместен на норвешкото арктичко архипелаг Свалбард, е едно од најсеверните населени места на планетата и вистинска привлечна точка за љубителите на студот, северната светлина и необичните начини на живот. На островот Шпицберген, во екстремни климатски услови и во непосредна близина на живеалиштата на поларни мечки, живеат околу две илјади жители, кои секојдневно се соочуваат со природата во нејзината сурова и фасцинантна форма.
Поради својата изолирана локација во Арктичкиот океан, Лонгирбиен стана едно од најинтересните норвешки туристички одредишта. Но покрај природната убавина, градот е познат и по две необични забрани кои речиси никој посетител не ги очекува: таму е забрането да се држат мачки и забрането е да се умре.
Иако звучи бизарно, забраната за мачки е воспоставена од еколошки причини. За да се зачува кревкиот арктички екосистем и да се заштити локалната авифауна, која е исклучително чувствителна на предатори, властите вовеле строга забрана за чување мачки како домашни миленици.
Втората позната забрана е уште поизненадувачка: од 1950 година, во Лонгирбиен „не смее да се умре“. Причината за ова необично правило е откриена кога научниците забележале дека телата погребани во пермафростот не се распаѓаат. Арктичката почва, која со векови останува замрзната, ги зачувува посмртните останки во речиси непроменета состојба. Најпознатиот пример е тело на човек умрен од шпански грип во 1918 година, во кое во 1998 година научниците успеале да пронајдат траги од вирусот. Поради тоа, терминално болните лица се транспортираат во друг дел од Норвешка, а на локалното гробиште е дозволено да се поставуваат само урни.
Животот во Лонгирбиен е длабоко поврзан со ритамот на природата и екстремните светлосни циклуси. Поради географската ширина, сонувањето и реалноста се менуваат со трите арктички сезони: поларното лето, зимата на поларните светлини и „сончевата зима“. Од ноември до февруари сонцето воопшто не се појавува, а градот живее под небесните превези на аурора бореалис. Почнувајќи од март, сонцето се враќа и Лонгирбиен ја слави Солфестука, традиционален празник посветен на првото појавување на сончевите зраци. Од мај до септември трае поларното лето, со познатото „полноќно сонце“, кога деновите се непрекинато светли и на неискусните посетители им предизвикуваат тешкотии при спиењето.
Со оглед на снежните наноси и ниските температури, автомобилите не се најпрактичниот превоз. Најчесто користено превозно средство се снегомобилите, кои во зимските месеци се многу поедноставно и побезбедно решение. Толку се распространети што бројот на снегомобили често го надминува бројот на жители. Полуларни се и организираните снежни тури, каде посетителите можат да ја доживеат суровата арктичка природа, да видат глечери, зафрлени ловечки засолништа и диви животни. Туристичките агенции нудат и авантури со санки што ги влечат кучиња, што претставува едно од најавтентичните арктички искуства.
Температурите на Свалбард се строги и непредвидливи: летните просеци се движат меѓу 3 и 7 Целзиусови степени, додека зимските често паѓаат меѓу –13 и –20. Највисоката некогаш измерена температура на архипелагот изнесува 21,3 степени, а најниската –46,3. До Лонгирбиен може да се стигне со авион од Осло, а патувањето трае околу три часа.
Овој далечен град на северот, во кој секојдневието е обликувано од природата повеќе отколку каде и да е во Европа, останува место каде што необичното станува нормално, а суровоста на Арктикот се претвора во живописна реалност за оние што решаваат да го нарекуваат дом.
