Страшната несреќа што се случи на Железничката станица во Нови Сад, во која загинаа 14 лица поради уривање на настрешницата, го привлече вниманието на таа зграда, која во почетокот на 1960-тите години претставуваше вистински архитектонски бисер.
Зградата на железничката станица во Нови Сад е креација на архитектот Имре Фаркаш и неговите соработници од проектното студио „Архитект“. Изграден е во далечната 1964 година за осум месеци, додека нејзината реконструкција се чуваше во тајност три години.
Архитектите Имре Фаркаш и Милан Матовиќ ја завршиле работата беспрекорно. Тие одлично го дизајнирале железничкиот полигон со четири проодни, две локални и пет шини за чекање возови, а зградата ја поделија на четири функционални целини – дел за управување со сообраќајот, репрезентативна сала со чекални, ресторан и сегмент за истовар и преглед на возови. Покривот беил луцидна авторска фантазија, асоцијација со покривите на типичните панонски куќи. Впечатливо беше и лобито на станицата со забележлива „потковица“, пресвртница за пристапните патни возила. Внатрешноста на „потковицата“ е украсена со прекрасна цветна градина Дизајнираниот објект бил исклучително функционален и им овозможил на повеќе од 1.000 патници од платформата да пристигнат пред зградата за само една минута.
Фаркаш е роден во 1924 година во Нови Бечеј. Студирал и дипломирал во Белград во 1950 година. По дипломирањето бил ангажиран како асистент, а потоа како вонреден наставник по предметите Нацрт геометрија, перспектива и технички цртеж на Архитектонскиот отсек на Техничкиот факултет во Скопје, каде останал до 1955 година.
Во тој период бил помошник-директор за дизајн на истиот Факултет, а се занимавал со проектирање и изработка на статички пресметки. Најпознати проекти на Имра Фаркаш во Македонија се Гимназијата во Тетово (1951) и поголем станбен блок за универзитетски наставници, создаден во соработка со неговиот колега Ристо Шекерински.
Во текот на наредната деценија живее и работи во Нови Сад како водечки архитект во ПБ „Архитект“ каде проектира повеќе јавни и училишни објекти (продукциска сала Кулпин, Средно Машинско, Средно Медицинско, Педагошки факултет и типични проект на осумгодишно училиште на Лиман I), како и поголем број станбени згради.
Тогаш му беше доверена изградбата на железничката станица во Нови Сад, која беше изградена за неполни осум месеци. Посебно внимаваше на деталите, во внатрешноста на големата и двокатната сала. Површината на таванот е составена од истите „позлатени“ квадратни ќерамиди, кои во даденото соѕвездие презедоа улога на необичен и неконвенционален модул што ја покрива „цик-цак“ внатрешната, долна површина на кровната конструкција. Познатото „Фаркашово злато“ придонесе за топлината на овој двокатен простор, а со тоа и за топло и домашно добредојде на патниците кои пристигнуваат во Нови Сад.
Како што пишуваа медиумите, поради зависта на локалните архитекти и поединци на власт, тогаш се водеше јавна кампања против предлогот да се награди со Октомвриската награда на градот.
Поради сето ова, Фаркаш го напушти Нови Сад во 1966 година и се пресели во градот Брамптон во Канада, каде што работеше во архитектонски дизајн до неговото пензионирање во 1996 година. Никогаш не ја заборави станицата во Нови Сад, а неговите студенти таму, кога ќе се најдат во Европа, се погрижуваат и денес да го посетат животното дело на нивниот професор. Тој почина пред десет години.
Фаркаш припаѓал на голема група домашни архитекти кои создавале под силно влијание на европската функционалистичка архитектура. Неговите дела се карактеризираат со функционалистички внатрешен и надворешен дизајн, употреба на рамни покриви и различни материјали.
