Кога прстените „знаеја“ како се чувствувате: магијата на прстенот за расположение во 1970-тите

Во 1975 година, додека Америка уште се будеше од сонот на хипи-движењата и почнуваше да се навраќа кон себеси, се појави нешто неочекувано – мал, сјаен прстен што ветуваше дека ќе го открие она што често не знаеме ниту самите: како се чувствуваме.
John Olson/Getty Images

Ова беше прстенот за расположение. На изглед едноставен, но во срцето криеше „магија“ – течни кристали кои ја менуваа бојата според температурата на вашето тело. Температурата, според креаторите, кажувала нешто многу подлабоко: вашето моментално расположение.

Сè започнува со една идеја… и еден Wall Street аналитичар

Џош Рејнолдс, финансиски стручњак кој барал смисла подалеку од берзите, експериментирал со биофидбек – техника што му помага на човекот да ја разбере врската меѓу телото и умот. И токму тука, додека си игра со концептот на самосвест и мир, му текнува идеја:
Што ако можеш да видиш како се чувствуваш – само со еден поглед на раката?

Заедно со својот соработник Марис Амбатс, го претставија прстенот во престижната продавница „Bonwit Teller“ во Њујорк. И тука започна вистинската бура.

Лудилото почнува

Во првите денови, штандовите за накит беа преплавени. Луѓе со десетици долари во раце се туркаа, убедени дека ова парче накит е новото „мора да се има“. Прстенот за расположение беше новиот симбол на културата „Јас“ – генерација која сакаше да се открие себеси, да се слушне внатрешниот глас.

Црна боја? Стрес.
Жолта? Немир.
Зелена? Имате мешани чувства.
Сина? Конечно – опуштеност.

Беше забавно, мистериозно и – на некој начин – романтично.

Но, не секоја магија трае вечно

Како и секој тренд што прераснува во манија, следеше и падот. Евтини копии почнаа да се појавуваат насекаде. Прстените се расипуваа по година-две. Магијата бледееше, и до 1977 година, веќе никој не зборуваше за нив. Рејнолдс објави банкрот, а модниот свет тргна понатаму.

Што остана зад нив?

Иако краткотраен, трендот остави трага. Прстенот за расположение не беше само моден додаток – тој беше огледало на една генерација. Луѓе кои сакаа да знаат, да разберат, да почувствуваат. И да го носат тоа – буквално – на прстот.

Денес, можеби не им веруваме на прстени за да ни кажат како се чувствуваме. Но тие остануваат носталгичен потсетник дека некогаш, во едно поедноставно време, луѓето навистина сакаа да си го гледаат расположението… во боја.

Извор: History

е-Трн да боцка во твојот инбокс

Последни колумни