До владеењето на Константин, во Римското Царство не постоел универзален ден за одмор. Иако календарот бил исполнет со различни религиски празници, секојдневниот живот се водел според практичните потреби и општествените норми. Но, Константин вовел нова пракса – неделата станала ден на одмор за сите граѓани и работници, со исклучок на земјоделците.
Во својата наредба, тој запишал:
“На чесниот ден на Сонцето, нека одмораат сите магистрати и жителите на градовите, а сите занаетчиски работи нека бидат запрени. На селото, сепак, оние што се занимаваат со земјоделство можат да продолжат со работа, доколку времето е погодно за сеидба или садење лозја, бидејќи не смее да се пропушти дарот на Сонцето.”
Оваа одлука била резултат на два важни фактори:
Константиновата наклонетост кон христијанството – Со Миланскиот едикт од 313 година, тој ја легализирал оваа религија, а неделата била посебен ден во христијанската традиција, бидејќи го симболизира Христовото воскресение.
Поврзаноста со римските пагански обичаи – Во римскиот пантеон, неделата била посветена на богот на Сонцето (Sol Invictus), кој имал големо значење во Империјата. Вклучувајќи го овој симболизам, Константин успеал да создаде мост меѓу паганските верувања и новата христијанска пракса.
Со текот на вековите, неделата стана официјален ден за одмор во повеќето христијански земји. Католичката црква дополнително ја зацврсти оваа традиција, претворајќи ја неделата во ден за семејно и духовно собирање.
Иако денес, поради модерната економија, неделата не е целосно неработен ден во сите сектори, оваа традиција останува длабоко вкоренета во многу култури ширум светот. Одлуката на Константин од 321 година претставува првиот правен чекор кон она што денес го познаваме како викенд – време за одмор, семејство и духовно обновување.
