Зборуваме за познатата Југопластика, а на споделената фотографија се прикажани работници како шијат чанти од Адидас за извоз.
Меѓу многу жители на поранешната држава, Адидас претставуваше еден вид феномен во еден период, кој можеби не е споредлив со какво било влијание на бренд во подоцнежна ера во овие области, што зборува за популарноста на овој бренд.
Чанти, патики и друга спортска опрема што има три цртички на неа, дизајнирани од Адидас, беа тренд во редовите на фармерките од Трст.
Велат дека фасцинацијата со Адидас била толку голема што дури од 1950 до 1990 година, спортската опрема за нашата национална фудбалска репрезентација ја произведувал Адидас.
Југословените беа среќни да носат облека и обувки од германски брендови со локален печат. Во времето на затворениот и строго контролиран пазар, странските брендови беа минимално увезени. Сепак, и покрај ова, југословенската индустрија беше развиена.
СФРЈ произведувала повеќе од 50 брендови за Европа и светот, а еден од нив бил познатиот Адидас.
Југословенската индустрија се темелеше на моделот дека ако странска компанија сака да ги продава своите производи на нашиот (југословенски) пазар, тогаш тие стоки мора да се произведуваат тука. Државните претпријатија воспоставија соработка со брендови на светскиот пазар, склучија договори за лиценцирање и производство за југословенскиот пазар.
Во овој поглед, во Југославија, култен светски бренд беше купен како домашен производ.
Југопластика произведуваше 4,5 милиони спортски торби „Адидас“ годишно, тие беа извезени и во Западна и во Источна Европа.
Во овие области, врската со Адидас е подлабока од нивото на почит и допаѓање. Тука, поради својот квалитет и старите заслуги, Адидас е сакан и со право му се верува – го додадоа фактот дека постарите сограѓани сè уште се повикуваат на времето кога германскиот бренд беше главен моден детаљ за оние на кои им се допаѓаше овој вид облека.
За Југопластика
Југопластика беше една од најважните индустриски компании во поранешна Југославија, основана во 1952 година во Сплит. Се специјализирала во производство на пластични и текстилни производи, а за време на својата најголема експанзија вработувала околу 13.000 работници, од кои околу 10.000 биле директно вклучени во производството.
Претприемачот Динко Кузманиќ, тогашен директор на Југопластика, беше клучен во проширувањето на компанијата на цела Далмација. Покрај четирите главни фабрики, Југопластика имаше погони во Сињ, Задар, Бенковац, Солин, Хвар и Макарска. Фабриката во Бенковац произведуваше облека во соработка со брендови како што се „Адидас“ и францускиот „Рондин“, годишно произведувајќи 4,5 милиони спортски торби за „Адидас“. Тие, исто така, произведуваа пластични делови за автомобили, вклучувајќи ги Застава, Ситроен, Рено, Фолксваген, Фиат и Лада.
Југопластика беше позната и по својот придонес во спортот, особено во кошаркарскиот клуб Сплит, кој благодарение на својата поддршка трипати ја освои титулата европски шампион на преминот од 80-тите и 90-тите години од минатиот век.
По распадот на Југославија, Југопластика беше приватизирана и преименувана во Диоком во 1993 година. Сепак, во текот на 1996 година, под изговор на државен интерес, ѝ беа одземени клучни објекти, вклучувајќи ја и стоковната куќа во Белград и објекти во Крагуевац и Ниш.
Стечајот беше отворен во 2000 година, а производствениот комплекс во Бродарица, Сплит, беше уништен со експлозив во 2003 година, а на тоа место беше изграден трговскиот центар „Џокер“.
