Од 7 октомври, светот секојдневно гледа слики на страдање и уништување во Израел и Палестина. Социјалните медиуми се преплавени со информации и мислења и без разлика каде сте, тешко е да не се чувствувате обземени од оваа криза, особено ако имате лични врски со едната или другата заедница.
Ситуацијата во Германија е посложена од повеќето други места. Мотивирана од ужасите на сопственото минато, владата на земјата силно го поддржува Израел. Германскиот канцелар Олаф Шолц беше првиот западен лидер што го посети Израел по нападите на Хамас, изјавувајќи дека земјата има „секакво право да се брани“.
Тоа не е ништо ново. По Втората светска војна, западногерманскиот канцелар Конрад Аденауер и израелскиот премиер Давид Бен-Гурион, кој го основаше Израел, брзо се зближија. Неодамна, во 2008 година, Ангела Меркел одржа говор по повод 60-годишнината од основањето на Израел, во кој изјави дека поддршката на Германија за Израел е дел од нејзиниот „Staatsräson“ (цел на државата).
Долгата сенка на Холокаустот и убивањето на 6 милиони Евреи од страна на нацистите, сè уште демнее над мнозинството германски политичари, јавни личности, медиуми и институции, кои веруваат дека е неприфатливо да се критикува Израел и покрај одредени активности кои заслужуваат критика, како наводните воени злосторства.
Како резултат на тоа, пропалестинските протести се забранети или со многу ограничувања во многу германски градови, а исто така и употребата на палестински знамиња на демонстрациите. Учениците од Берлин не можат ниту да носат кефије на училиште, бидејќи властите веруваат дека шалот може да поттикне насилство. Ова остави многу Палестинци, и секој што сака да ја поддржи каузата во Германија, да се чувствуваат замолчени и нечуени.
Но, кризата во Газа, исто така, предизвика пораст на антисемитизмот во Германија и ширум светот, оживувајќи длабоки трауми во еврејската заедница. Имајќи го сето ова на ум, Vice разговараше со луѓе во Германија кои имаат врски или со Израел или со Палестина за да види како се чувствуваат.
„Се чувствувам малку дехуманизирано“
„Бев шокиран кога видов киднапирања на луѓе на музички вестивал. Моето сочувство е до сите цивили, сите луѓе кои се повредени, без разлика на која страна се. Роден сум во Јордан, но моето семејство, моите предци, потекнуваат од Палестина. Мислам на сите луѓе кои се погодени од насилство од кое никогаш не сакале да бидат дел: Израелци, Палестинци, Евреи, не-Евреи, Арапи и не-Арапи, муслимани, христијани и атеисти.
Она што ме шокираше е тоа што Германија само ја даде својата безусловна поддршка на Израел. Како мојот живот и животите на моите деца да не се бројат во очите на германската влада – и тоа ме плаши. На луѓето не им е дозволено да ја покажат својата тага и солидарност со невините жртви на палестинската страна. Тоа ме потресе. Се чувствувам малку дехуманизирано. И ние сме луѓе.
Она што го гледам особено во Германија, но и во други земји, е дека луѓето зборуваат за Палестина само кога нешто ќе им се случи на Израелците. Но, ретко кој зборува за тоа кога нешто ќе им се случи на Палестинците. Вредноста на човечкиот живот не треба да се одредува според граница, религија или култура.
Се надевам дека луѓето ќе се информираат и ќе разберат малку подобро кои сме ние Палестинците, од каде доаѓаме и зошто има конфликт. Овој конфликт не е меѓу Евреите и муслиманите; не е така и никогаш не било. Тоа е само пропаганда што ги тера луѓето да навиваат за едната или другата страна, како ова да е само фудбалски натпревар“. – Ахмад, 35
„Сочувството не треба да зазема страна“
„Имам многу пријатели од квир заедницата во Берлин. Би мислел дека ги делиме горе-долу истите вредности, но за еден ден речиси сè се смени. Одеднаш открив нови страни на луѓето – еден вид радикализација. Веројатно игнорирав некои знаци, но кога ќе се случи нешто големо како сега, се отвори длабок јаз меѓу нас.
Слушате работи како ‘Израел нема право да постои’. Постојано слушате за минатото, за кражба на земјиште, окупација и слично. Со некои работи се согласувам, но со други не.
Познавам луѓе кои беа убиени на 7 октомври, а моето семејство и пријатели беа длабоко погодени. Но, не слушнав многу луѓе во Германија кои мислев дека се блиски. Луѓето околу мене замолкнаа. Како резултат на тоа, немам желба да правам ништо, особено не да се гледам со пријатели кои не се Израелци.
Знаев дека ова ќе се случи. Знам дека моите пријатели овде се многу пропалестински. Но, нешто во мене се надеваше на малку повеќе сочувство за мене. Мислам дека сочувството не треба да зазема страна, но тие едноставно не ја споделуваат таа идеја. Мислам дека не ме гледаат како непријател, но засега не сум нивен приоритет. За мене, и за многумина од нас, ова значи преиспитување на некои врски и пријателства. Мислам, ако не можеш да ми бидеш пријател во тешки времиња, тогаш можеби не си вистински пријател.
Можам да замислам дека и другата страна страда од целата работа. Сигурен сум дека и многу Палестинци во Германија имаат чувство дека се третираат со непријателство. Во моментов е многу мрачно. Навистина многу мрачно“. – Алекс, 34
„Се плашам да не ме нападнат поради мојот хиџаб“
„Се преселив во Берлин летото. Кога стигнав овде, го закачив моето палестинско знаме на прозорецот и никој ништо не рече. Но, по 7 октомври ме малтретираа неколку пати.
Жена и маж ме снимаа од другата страна на улицата додека стоев на прозорецот. Човекот ми го покажа средниот прст и викна нешто на германски што не можев да го разберам. Јас сум муслиманка и носам хиџаб. Но, ме снимија со непокриена коса и во домашна облека. Ми ја нарушија приватноста само затоа што го имам ова знаме.
Јас сум Палестинка и ова е нашето знаме. Многу луѓе можеби не сфаќаат дека знамето на Хамас изгледа сосема поинаку. Сакам само да покажам дека припаѓам на оваа нација, исто како што прават овде луѓето од Украина.
Бев нападната и на улица. Кога го чекав трамвајот, еден тинејџер ми се развика на германски. Минувачите ми рекоа дека рекол нешто исламофобично. Такво нешто никогаш не ми се случило пред 7 октомври.
Денес воопшто не се чувствувам безбедно, дури ни во мојот стан. Повеќе не се осмелувам да го отворам прозорецот. Повеќе не одам никаде надвор сама. Се плашам да не ме нападнат поради мојот хиџаб“. – Даниела, 20
„Се плашам од порастот на антисемитизмот во Германија“
„Мојот живот неодамна беше полн со разочарувања и болки. Целата работа многу ме погодува и не можам да размислувам за ништо друго. Многу луѓе во моето соседство даваат антисемитски коментари. Се плашам од порастот на антисемитизмот во Германија и од тоа колку удобно се чувствуваат антисемитите да ја изразат својата омраза кон еврејската заедница. Сето ова ми предизвикува вознемиреност. Во некои кругови, антисемитизмот станува норма, па дури и се поттикнува.
Многу антисемитски напади не го добиваат вниманието што го заслужуваат и тоа ме разочарува. Ги користам социјалните мрежи за да ги предупредам другите за тоа и ме критикуваат многу затоа што луѓето мислат дека не треба да кажам ништо за овој проблем. Како Евреинка, јас сум згрозена и загрижена за мојата заедница.
Од 7 октомври повеќе не присуствувам на настани со многу луѓе, бидејќи не се чувствувам удобно таму. Секогаш имам нешто во торбата за самоодбрана, бидејќи Берлин е голем град и за жал, не се чувствувам навистина безбедно во големите градови. – Анџелина Мас, 28
„Се чувствувам разбран овде“
„Во двете години што живеам во Берлин, секогаш се чувствував како сите овде да се прифатени онакви какви што се. Но, сега гледам поделба. Оваа нова генерација креативни берлински деца, вклучувајќи го и мојот круг на пријатели, изгледаше дека никогаш не се грижела многу за политиката. Одеднаш стана еден вид тренд да се позиционирате политички, но се чини дека социјалните мрежи премногу го поедноставуваат ова прашање. Тоа ги радикализира луѓето и тие се повеќе се оддалечуваат еден од друг без да го сфатат тоа.
Поголемиот дел од мојот живот го поминав во Израел, па луѓето ми поставуваат многу прашања за конфликтот. Зборувам за двете страни на социјалните мрежи, дури и ако тоа е болно. Она што можам да придонесам во оваа ситуација е разговор. Им објаснувам на моите пријатели зошто е сложено.
Погледнете ја мојата ситуација: јас бев во израелската армија три години, момчето на мајка ми е Палестинец, а половина од моето детство го поминав во бункери. За време на Втората интифада, видов мртви тела на улиците на Тел Авив. И тогаш немаше гранична бариера со Газа. Кога се обидуваме да го објасниме ова, на некои им звучи како оправдување, но не е.
Знам дека луѓето во Израел сакаат мир. Но, се чувствуваме како да сме заробеници на нашите корумпирани влади од двете страни.
Германците, особено оние над 30 години, ја разбираат сопствената историја и знаат зошто постои Израел. Затоа, знаат и зошто оваа ситуација е комплицирана. Тие го истражуваат сопственото минато и сакаат да учат од него. Овде се чувствувам разбран.” – Ела Тауб, 29
„Сликите на ТВ и јазикот што се користи ме прави да се чувствувам како личност од втор ред“
„Можам да гледам вести само во многу мали дози. Не гледам само германски медиуми, туку и Ал Џезира на англиски, на пример. Постои огромна разлика помеѓу тоа и известувањето што го добиваме овде. Ако се погледне формулацијата во германските медиуми, известувањето за Палестина изгледа еднострано. И тоа боли ако се идентификувате со оваа земја. На пример, акциите на Израел, кои очигледно го прекршуваат меѓународното право, не се именувани или критикувани. Сликите на ТВ и јазикот што се користи ме прави да се чувствувам како човек од втор ред.
Затоа повеќе не учествувам активно во дискусиите. Ако некој ми пријде и има прашања, јас сум многу среќен да разговарам. Но, штом ќе започне разговорот, од мене се бара да се дистанцирам од Хамас од самиот почеток, иако немам никаква врска со нив и не ги поддржувам нивните методи.
Во исто време, критикувањето на државата Израел се поистоветува со антисемитизам. Но, тоа не е вистина. Имам Евреи во мојот круг – брат ми излегува со Еврејка. На крајот, се работи за политика, а не за религија.“ – Сами, 49
„Продолжувам да ја носам мојата ѕвезда на Давид како тивок протест“
„Како Еврејка која оди во синагога, навикнат сум полицијата да не штити во Германија. Сепак, бев изненадена од тоа колку небезбедно се чувствував и се уште се чувствувам од 7 октомври.
Тешко ми е да не покажам дека сум горд Еврејка. Но, секоја произраелска изјава се толкува како поддршка на израелската политика. Тоа не е така. Тоа не е случај ни со моите пријатели и семејството кои живеат во Израел.
Не мора секој да биде експерт за Блискиот Исток, да дава совети и да има политичко мислење. Луѓето се уште се водат како исчезнати, а нивните семејства ги чекаат. Тоа е она што е важно во моментов. Но, нема место за овие луѓе, иако има за омраза кон Израел.
„Не сум премногу религиозна, но со гордост ја носам мојата ѕвезда на Давид. Мајка ми ме замоли да ја тргнам, бидејќи не е вистинско време да покажам која сум. Разбирам дека таа е загрижена за мене, но имам чувство дека штом ја симнам Давидовата ѕвезда, губам дел од себе. Затоа продолжувам да ја носам како тивок протест. Отсекогаш сум била малку внимателена да не западнам во неволја, но не сакам целосно да се кријам.
Ако нешто, 7 октомври имаше спротивен ефект врз мене. Го повторувам моето знаење на хебрејски, дури и ја подготвив мојата менора Ханука, што никогаш претходно не сум го правела. Поподготвена сум од кога било да покажам која сум и да живеам со последиците. Но и тоа ме става во дилема бидејќи не сум сама. Морам да размислувам и за моето семејство“. – Кики, 34
„Што можете да направите ако се чувствувате дека сите околу вас се против вас?
„Отсекогаш сум се чувствувал угнетено. Како Палестинец од Западниот Брег, пораснав вака. Затоа дојдов во Германија. Но, од 7 октомври се чувствувам под стрес, беспомошно, фрустрирано и неценето. Добрата работа за Германија е всушност слободата на мислење – тоа е во уставот на земјата. Значи, се разбира, сакате да се борите и да демонстрирате против сите видови насилство – но тоа не ви е дозволено.
Изненаден сум што на луѓето не им е дозволено да демонстрираат за Палестина и што полицијата е толку насилна против Палестинците. Особено во земја со историја на обиди за борба против антисемитизмот и расизмот. Ова треба да важи за секаков вид расизам.
Кога го носам палестинскиот шал, се чувствувам како да ме гледаат попреку. И не смеете ни да го покажете вашето знаме. Сепак, овие работи не повредуваат никого.
На социјалните мрежи некој ми напиша: ‘Оди си дома, бегалец!’ Јас не сум бегалец и не разбирам зошто луѓето тоа го користат како навредлив збор.
Што можете да направите ако чувствувате дека ве угнетуваат, дека сите околу вас во Германија се против вас? Не знаете дали сте исплашени, тажни или лути. Сè е одеднаш. Во секој случај, мора да престане“. – Махмуд, 26
Извор: VICE
