Сакам да напишам колумна. За да напишам нешто морам прво да прочитам нешто, нешто инспиративно си викам. Понекогаш ми требаат пасуси што ќе ми ја спуштат вревата во мислите. А понекогаш барам само една реченица, воглавно си барам инспирација.
И така, развртувајќи низ страници на книги, скролајќи по социјалните мрежи наидов и на последните зборови кои ги има напишано Ивана. Искуството со читањето на нејзините колумни обично ми е вакво – одам на саем, отворам на „Трн“ и – Ивана напишала веќе за искуството на Саемот за книга и за најубавите книги кои биле изложени. Периодот кога бев затворена во себе, Ивана имаше напишано за тоа како да се тргнеме од социјалните мрежи и да се отвориме кон светот. Додека овие денови, кога мислев дека веќе сум престрога кон себе и дека е време наместо само да се поправам како недовршен проект – време е да помислам на себе – тогаш, барајќи, ја пресретнувам последната колумна на Ивана:
„Белешки за растењето (никој не рече дека ќе биде лесно)“.
Верувам дека не е лесно кога дојде време сè да биде збунка.
Зошто е збунка?
Затоа што сакањето и емпатијата ги помешавме со она што во главата имаме замислено дека треба да биде, или треба да се прави, и тогаш бегаме од себе си. И на крај се доведуваме во ситуација да не се бориме со ништо што е надвор – туку да водиме борба внатре.
За да освоиме нешто: љубов, внимание, пет минутки насмевки – се нудиме безусловно. И остануваме да бидеме сами со понудата во рака и без прифаќање. Зошто? Затоа што никој не ја ни побарал нашата понуда за љубов. И тогаш ни станува тешко.
Тешко е само кога наидуваме на отпор. А љубовта, нели, не е отпор?
Таа е сè освен отпор.
Кога се сака – не се заборава, не се избегнува и не се бега.
Кога сакаме некого, ветуваме дека на секој проблем ќе најдеме и решение. Ветуваме дека ќе чекаме, и знаеме дека ќе вреди.
Ама, како и старата добра народна:
„Вода и совет се дава на тој што бара“, така некако и со љубовта.
Може тоа да не се прави одблизу.Тешки се луѓето за сакање ако сами не се сакаат – или вас не ве сакаат. Кога сте во таква ситуација: само чекор наназад.
И сакајте од далечина.
Клише ми е да зборувам за љубов. Ама не е клише кога си во љубов. Комплиментот од некој што ти е туѓ ти е грд, па дури и понекогаш страшен. Ама кога доаѓа од некој што ти е мил, тогаш ти се лепи за срце. Поддршката од некој кој што ти зборува со љубов, ти е лек. А од некој што не, те тера на самотија и изолација.
Никој не рече дека ќе биде лесно.
Ама е лесно ако ги имаш вистинските луѓе покрај себе.
И ако на крајот од денот – ја имаш Ивана да пишува.
Разликата помеѓу „сакам“ и „не сакам“ е „ќе направам“ или „не правам“.
Ете таква ви е Ивана што ја читате секоја седмица – таа никогаш не заборава.
Затоа што сака.
Ова е колумната. Можеше и да се вика „Како да се сака од далечина“,
ама се вика вака – заради поставеноста на веб-страницата и за да може веднаш кога ќе го прочитате насловот, под него да ја видите Ивана.
