„Како да не сум повеќе јас самата, беше многу тешко и физички и психички“, вели таа. И покрај тоа што сите ѝ велеле дека треба да биде среќна, нејзиниот мозок ѝ испраќал сигнали дека страда и дека тоа треба да запре.
Проблемите започнале два-три месеци по породувањето, во време на пандемија, а дополнително ја отежнувало и тоа што нејзиниот татко бил сериозно болен. Дури ни нејзината мајка не можела да разбере зошто се чувствува толку лошо.
„Секој ден мојата мајка прашуваше како и зошто. Јас ѝ велев: мама, јас сум жива, здрава, децата се живи, здрави, имам работа, имам сè, а сакам да се убијам“, открива родилката. Еден од првите симптоми бил силна болка во рацете, што дополнително го влошувало нејзиното психичко здравје.
Борбата траела речиси една година, а отежнувачки фактор било и тоа што таа не сакала да престане со доењето за да почне со лекови. Потоа, преку интернационални информации дознала дека постојат безбедни лекови за постпородилна депресија кои можат да се користат и за време на доење.
Таа истакнува дека стигмата околу постпородилната депресија е силна и дека за тоа треба да се зборува јавно. Таа нагласува дека за поддршка на жените кои се соочуваат со ваква состојба е доволно едноставно прашање: „Како можам да ти помогнам?“ – без совети, оценки или образложувања.
Истражување на организацијата „Центар за мајки“ покажува дека до 80% од родилките искусуваат постпородилна тага („baby blues“) во првите шест месеци по породувањето, додека речиси половина се чувствува осамено, виновно или посрамено. Скоро 60% имале неконтролирани епизоди на плачење, а 27,2% барем еднаш помислиле дека не сакаат да постојат – што покажува колку е важно рано откривање и стручна, неосудувачка поддршка.
Извор: N1info.rs
