Јованка Броз одамна е впишана како една од најпрепознатливите стилски икони на поранешна Југославија. Иако живеела во време кога модата се развивала побавно, а понудата била ограничена, нејзиниот стил остана пример за рафинирана едноставност, прецизност во кројот и ненаметлива елеганција. Она што денес го опишуваме како минимализам — во нејзиниот случај беше начинот на кој комуницираше достоинство, моќ и суптилност.
Во 1960-тите, кога високата мода дури почнуваше да навлегува во југословенскиот простор, Јованка ја градеше својата естетика преку облека по мерка, директна комуникација со креаторите и внимателно одабрани материјали. Особено соработувала со дизајнерката Мирјана Мариќ, а дел од нејзините костими ги креирал и познатиот загрепски студио „Жиži Јелек“. Со текот на годините стана редовна гостинка на модните саеми во Белград, каде што често организираше приватни ревии за странски делегации — од португалската прва дама, преку данската принцеза Бенедикта, до сопругата на францускиот претседател Жискар д’Естен.
И покрај пристапот до најголемите светски модни куќи, нејзините модни желби биле изненадувачки скромни. Често ја носела истата облека повеќе пати, ја преправала, комбинирала и продолжувала да ја користи. Тоа било нејзиното едноставно правило: нема слепо следење трендови, туку стил што трае. Накитот секогаш бил дискретен, фризурата постојана, а боите внимателно избрани — светли тонови со контрастни детали, но и омилени нијанси како љубичаста и темно зелена.
Во нејзиниот гардеробер можеле да се најдат и парчиња од Баленсијага, Диор и Пјер Балмен, по што е запаметена и легендарната палто-силуета на Балмен. Но, исто толку карактеристичен дел од нејзиниот изглед била и домашната занаетчиска изработка. Нејзините обувки, на пример, најпрво ги креирал приватен чевлар на белградската Кнез Михаилова, а подоцна и фабриката „Петар Велебит“, каде се правеле и чевлите на Тито.
Јасната разлика меѓу дневната и вечерната елеганција беше уште една одлика на нејзиниот стил. Дневните комбинации најчесто биле костими од волна, свила или Шанелови кроеви, додека вечерната гардероба вклучувала долги тоалети од свила, лен или други природни материјали. Салонките биле секогаш со чиста линија, без вишок украси, а чантите — главно кожни со животински принтови — го заокружувале изгледот.
Иако имала пристап до светската мода, Јованка никогаш не дозволи облеката да ја надвладее личноста. Не се фарбала сè додека не почнала да седи, не ја менувала препознатливата фризура, и не се впуштала во екстремни експерименти. Естетиката ѝ се темелеше на стабилност, чисти линии и внимателно избрани детали.
Така, првата дама на Југославија создаде стил што беше повеќе од мода: беше став, културен код и трајно сведоштво дека вистинската елеганција секогаш е тивка.
