Во The Exorcist: Believer (2023), режисерот Дејвид Гордон Грин се зафаќа со навидум невозможна мисија — да го продолжи култното наследство на оригиналниот The Exorcist (1973) на Вилијам Фридкин, истовремено стремејќи се да внесе современ сензибилитет и свежина во еден од највлијателните хорор-наративи во историјата на филмот. Филмот се позиционира како духовен наследник, но и како прв дел од нова трилогија која има за цел да ја реинтерпретира темата на демонската опсесија низ призмата на 21-от век. Но, токму ваквиот обид — да се биде верен на традицијата и воедно да се биде модерен — го изложува Believer на двојна одговорност: да го почитува оригиналот, а притоа да не стане негова бледа сенка.
Протагонистот Виктор Филдинг (го толкува Лесли Одом Џуниор), вдовец кој ја воспитува својата ќерка Анџела (Лидија Џует), се наоѓа во емоционално и духовно распарчена реалност кога Анџела и нејзината пријателка Кетрин (Оливија О’Нил) мистериозно исчезнуваат и по три дена се враќаат со длабоки, загрижувачки промени во однесувањето. Ова необјасниво искуство ќе го натера Виктор да го преиспита рационалниот светоглед и да се соочи со присуството на натприродното. Помошта ќе ја побара од Крис Мекнил (Елен Бурстин), мајката на Реган од оригиналниот филм, чие лично искуство со демонската опсесија ја обележала засекогаш.
Филмот се обидува да го преиспита односот меѓу верата и скептицизмот, како и границите на родителската жртва — мотив кој би можел да функционира како драматуршка резонанца. Сепак, сценариото не прогресира доволно далеку во тие теми. Наместо да го истражи психолошкиот слој на стравот, Грин повеќе се потпира на жанровските клишеа, што го прави филмот повеќе ехо на оригиналот отколку автентично ново дело. Потенцијалот за вистинска психодрама е присутен, но останува неразвиен.
Она што навистина функционира е актерската изведба на Лесли Одом Џуниор, кој со минималистичка експресија и внатрешна тензија ја обликува улогата на татко кој се соочува со најдлабокиот човечки страв — загубата на дете. Неговата игра е емотивен столб на филмот, носејќи ја потребната тежина и доза на сериозност. Елен Бурстин, иако се појавува во споредна улога, ја носи сенката на трагичното сеќавање на минатото, со достоинство што го потсетува гледачот на емотивната длабочина на оригиналот.
Режисерскиот стил на Грин, познат по неговата работа на римејковите на Halloween, овде изгледа поскромен, понекогаш дури и неуверлив. Балансот меѓу психолошката драма и жанровскиот пристап е нарушен од недефинираниот ритам на филмот, кој често се колеба меѓу контемплативната тишина и поагресивни сцени.
Сепак, визуелната компонента на Believer заслужува посебно внимание. Кинематографијата на Мајкл Симондс е прецизна и ефектна — играта на светлината и сенката ја гради потребната атмосфера и ја манифестира внатрешната состојба на ликовите. Композициите се внимателно изведени, а движењата на камерата често создаваат чувство на неизбежна закана, без притоа да се потпираат на прекумерна експозиција. Саундтракот, кој суптилно се навраќа на легендарната тема на Мајк Олдфилд, придонесува за морничавото расположение, иако на моменти звучната дизајн-агресија ја поткопува потребната тензичност.
The Exorcist: Believer е филм што сака да постигне многу, но постигнува малку. Тој не е без вредности — тука се солидната глума, визуелната естетика и обидот да се оддаде почит на класиката. Но во суштина, недостасува визија која ќе го поврзе хоророт со современото човечко искуство. Наместо да нè доведе до границата на нашата верба, филмот останува на безбедна дистанца, криејќи се зад сенките на својот славен претходник.
