Заминувањата секогаш ми биле најтешки. Особено кога треба да заминам од она што го сакам. Затоа секогаш одбирам да заминам тивко, без зборови и без да размислувам за тоа што оставам. Без поздрав. Така ми е полесно.
Некои заминувања знам дека се краткотрајни. Други се засекогаш.
Заминувањата од островот се секогаш рано наутро, со изгрејсонцето, исто како што доаѓањата се со зајдисонцето. Се затвара уште еден циклус. Уште една приказна за постојаните доаѓања и заминувања. За брановите кои носат немир и мирисот на море кој пружа спокој.
Заминувам тивко. Речиси безшумно. Оставам се на свое место. Секој премет во куќата. Лавандата и школките. Белата постелнина совршено наместена. Сламените шешири на ѕидот…
Ги затварам кепенците на прозорите. Заклучувам и заминувам. Без да се збогувам. Го напуштам островот со првите сончеви зраци. Додека морето е мирно, на крајот на летото, пред да пристигнат есенските бури и кратките студени денови.
Ја носам топлината на летото со мене. Мирисот на море и расечена лубеница. Вкусот на вечно лето.
Се враќам назад. Дома. Или можеби заминувам од дома. Никогаш не ми било до крај јасно. Можеби затоа што долго време не знаев каде припаѓам. На морето или на копното. Затоа и секогаш бев некаде помеѓу заминувањата и пристигнувањата.
Се враќам назад во реалноста. Во градската гужва, во мирисот на асфалт загреан од долгото лето, меѓу луѓето кои постојано брзаат некаде… Се обидувам повторно да го пронајдам своето место во хаосот.
Од место каде што времето стои и тишината има своја убавина и се минува бавно, се враќам онаму каде животот се случува пребрзо, реалноста таа трча напред, денот бара внимание, одговорност, планови и рокови.
Ја носам меланхолијата на островскиот ден во хаосот на градската врева. Во постојаното трчање по сите незавршени работи.
И додека градот се движи напред, јас се трудам да се изгубам. Барем за момент. Се обидувам да бидам бавна во брзиот свет. Тивка во вревата. И тоа ми е доволно.
Низ годините научив дека убавината не е секогаш во останувањето, туку и во храброста да заминам. Да пуштам. Да се разделам. И повторно да се вратам онаму каде сум оставила дел од себе.
Сфатив дека ако го понесам спокојот на островот со себе, тогаш можеби и не сум заминала целосно. Можеби дел од мене сè уште седи на тремот, со сол на кожата и мирисот на лето во косата. Дел пак носам со себе во забрзаноста на градот, меѓу асфалтот и уличките со мирис на липа кои кријат некој свој сопствен мир. Во убавината на тивките утрински ритуали и мирисот на кафе. Во моментите кога одбирам да застанам, дури и кога сè околу мене брза.
Низ годинте научив и дека домот не е место. Домот се луѓето. Тие што ги сакам и ме прават среќна. Домот ми е таму каде што се тие. Таму каде што е љубовта.
