„Аршин е мерка оттука доттука. Моја мерка, твоја мерка — секој има своја.“
За Дејан Спасовиќ, домот не почнува од квадратни метри, ниту од стандард. Почнува од мерка што не може да се пропише однапред.
Кога го градиш домот, вели тој, го градиш по своја мерка. Ако нешто не е „стандардно“, тоа не значи дека е погрешно. „Зошто би требало сè да биде стандардно?“ прашува. За него, тоа не е револт, туку природна потреба човек да живее во простор што му прилега.
Домот, според Спасовиќ, не треба да се чувствува. Како разгазени кондури — кога се добри, не ги забележуваш. Кога не се, те жуљат, те стегаат, те заморуваат. Исто е и со просторот во кој живееш: ако не е по твоја мерка, цел живот ќе се обидуваш да се прилагодиш на нешто што не е твое.
„Пет луѓе — пет куќи,“ вели. Да си направиш сопствен дом е исто како да си направиш сопствено јадење. Да знаеш да направиш нешто сам. Да бидеш што помалку зависен од туѓ вкус, туѓа визија, туѓа претстава за тоа како треба да живееш.
Колку и да е добар архитектот, вели Спасовиќ, тој секогаш ќе ја направи својата визија — како тој те гледа тебе, и како мисли дека ти треба да живееш. А кога ќе влезеш во таков простор, ќе мораш самиот себе да се убедиш дека ти се допаѓа.
За него, домот не е прашање на терминологија. Не е „децентрализација“, не е „урбано“, не е концепт. „Единствено што ми е важно е квалитетот на животот,“ вели. Како живееш. Со што си опкружен. И дали просторот во кој живееш ти дозволува да бидеш свој.
Домот, во таа смисла, не е крајна точка. Тој може да биде и почеток. Простор што собира луѓе, идеи, креативност. Место каде што нешто започнува, а не само место каде што се враќаш.
Кога куќата е направена по твоја мерка, таа престанува да биде објект. Станува одлука.
