Откако бетонската надстрешница на железничката станица во Нови Сад се урна и однесе 16 животи – меѓу нив и 27-годишниот Стефан – Дијана Хрка стана неочекувано лице на протестното движење што неделава ја тресе Србија. Њујорк Тајмс ја опишува како „мајка што никој не ја очекуваше, а многумина ја следат.“
На 48 години, Хрка повторно се соочува со глад – но овојпат по сопствен избор, преку шрајкот што го започна пред Собранието во Белград за да побара одговорност за трагедијата и за, како што вели, „длабоко вкоренетата корупција која убива.“
Израсната во години на војна, сиромаштија и темнини на Западен Балкан, таа денес живее во мал шатори пред парламентот, придружена од студенти, активисти, семејства на жртви и десетици граѓани кои ѝ носат вода, чај и поддршка. Првата ноќ ја поминала под постојана бучава – од гласна музика и светлосни зраци насочени кон нејзиниот шатори од страна на контрапротестантите блиски до власта.
Катастрофата во Нови Сад стана искра што распламти незадоволство акумулирано со години. Протестите, најмасовни по 2000 година, го отворија прашањето за владина небрежност, клиентелизам и партиска контрола врз институциите. Тужителството обвини 13 лица за корупција поврзана со неквалитетната реконструкција на станицата, но без конечни пресуди – што дополнително ја зголеми недовербата дека правдата ќе победи.
Хрка вели дека немала политички амбиции ниту интерес, но дека „излегла на улица кога виде дека децата се борат за правда.“ Нејзиниот шатори стана собиралиште за протестното движење, а нејзината решителност – движечка сила на отпорот.
„Спремна сум да живеам за ова, и спремна сум да умрам за ова“, вели таа во интервју за Њујорк Тајмс. „Децата гледаат во мене. Заедно сме посилни.“
Претседателот Александар Вучиќ јавно изјави дека е „загрижен“ за нејзиното здравје, отфрлајќи ги обвиненијата од опозицијата и ЕУ дека државата ги заплашува демонстрантите. Но тој, исто така, сугерираше дека протестот е дел од „постари обиди за уривање на власта.“ Хрка останува децидна: „Никој не ме натера. Ова е моја одлука.“
Како деновите поминуваат, а нејзината сила се намалува, поддршката расте. Родители, студенти, лекари, свештеници – сите ѝ доаѓаат. На единаесеттиот ден од штрајкот беше примена на клиника поради пад на притисокот, но таа се врати неколку часа подоцна.
Нејзината следна цел, вели, е да создаде фондација во името на Стефан – „за да им помага на сите деца.“
Со оглед на длабоките политички тензии во Србија, аналитичарите предупредуваат дека евентуална трагедија со неа би можела да стане пресвртница. Но засега, Хрка останува таму каде што верува дека треба да биде.
„Не знам кога ќе престанам,“ вели тивко. „Во рацете на Бог е. Но додека стојам тука, некој мора да нè чуе.“
