Веќе десет дена, Дијана Хрка, мајката на Стефан Хрка, едно од шеснаесетте загинати лица во несреќата на Железничката станица во Нови Сад, штрајкува со глад. Тоа место, кое за неа стана симбол на отпорот, секојдневно го посетуваат граѓани што доаѓаат да ѝ дадат поддршка, но и љубопитни минувачи кои со неверување гледаат како една жена се бори со тишината и рамнодушноста на државата.
„Малку сум изнемоштена, едвај стојам на нозе, но ќе биде добро“, вели Дијана во интервју за N1, со уморен глас. „Не можам да се откажам. Ова мора да се доведе до крај.“
Хрка вели дека нема намера да го прекине штрајкот со глад, бидејќи тоа за неа не е само лична борба, туку борба против заборавот и институционалната неказнивост. Таа не сакаше да го коментира повикот за разговор што ѝ го упати претседателот Александар Вучиќ, ниту да открие за што разговарале по телефон. „Никој нема да знае што сме зборувале додека не дојде време“, рече таа со воздржаност.
Таа остро ја обвинува државата дека „ја лаже сопствената јавност“ и дека институциите само ја префрлаат одговорноста една на друга. „Зошто го лажете овој народ?“ праша, видливо потресена. „Никој ништо не презема. Ако некој овде биде загрозен, нема ни тие да поминат како што треба.“
Хрка за време на изјавата се навраќа на своето детство: „Јас сум дете што живеело во војна, повеќе гладно отколку сито. Многу пати сум била гладна, и ова можам да го издржам. Нема да прекинам додека не почнат да си ја вршат својата работа. Нека ги биде срам.“
И покрај физичката исцрпеност, таа останува мирна и одлучна. Шаторот во кој седи стана симболичен простор на отпор – мал агол каде што една мајка, преку молчење и глад, повикува на одговорност и правда.
Во Нови Сад, сè повеќе граѓани ја поддржуваат, но институциите молчат. Штрајкот на Дијана Хрка станува прашање што одамна ја надминува личната трагедија — тој е огледало на состојбата на системот, на општество во кое граѓаните сè почесто бараат правда надвор од институциите.
