Во време кога се одбележуваат 90 години од раѓањето на Георгиевски, сцената оживеа со драматична сила и емотивен набој што ретко се гледа. Со оваа претстава, Народниот театар – Битола по цели 12 години повторно постави текст од македонски автор, враќајќи го фокусот на домашната драматургија и нејзиниот капацитет да зборува гласно, вистинито и потресно.
Режисерот Цветановски ја изгради претставата како колективна битка за достоинство, како отпор против заборавот. „За секој режисер најважно е да најде истомисленици, како што јас најдов тука“, рече тој. И навистина – ансамблот настапуваше како едно тело, едно срце. Играта беше прецизна, а сепак искрено сурова; сцената – сведена, а сепак филмски моќна.
Актерската екипа, предводена од Мартин Мирчевски, Огнен Дранговски, Васко Мавровски и останатите членови на ансамблот, блесна со посветеност и длабочина. Актерите живееја низ своите ликови, носејќи ја тежината на еден народ, на едно страдање што сè уште одекнува низ историјата и душата на секој гледач.
Претставата ја осветли темната хроника на репресијата, но и ја прослави силата на човечката волја. Таа не бараше сочувство, туку нудеше вистина. Вистина што боли, но и лекува.
Ако постои претстава што заслужува признание – и естетски и општествено – тогаш тоа е „Црно семе“. Тоа е претстава што се памети, што се чувствува, и што потсетува дека големината на еден театар лежи во храброста да се соочи со сопствената историја.
Во најмала рака – ова е претстава што мора да добие награда. Во најголема – таа веќе ја има: во аплаузот што не престанува, во емоцијата што не се заборава.
