Големото Тихоокеанско ѓубре е огромна купчина отпад која плови во Тихиот океан, помеѓу Калифорнија и Хаваи. Понекогаш се нарекува и „вртлог на ѓубрето“, иако всушност се наоѓа помеѓу два вртлога кои го држат на место, без шанса да се помести.
Пред десет години беше откриено дека количината на отпад е сто пати поголема отколку што претходно се претпоставуваше. На Големото Тихоокеанско ѓубре остров наишол Чарлс Мур 1997. година, кој основал фондација за истражување на морето Алгалита и од тогаш продолжува да го проучува овој еколошки проблем. Во текот на експедицијата во 2014. година, неговиот тим со помош на дронови открил дека количината на ѓубрето е значително поголема отколку што се мислело. Денес се проценува дека пластиката која го формира ова „островче“ тежи речиси сто илјади тони.
Глобален проблем без одговорност
Големото Тихоокеанско ѓубре е зона каде што се среќаваат неразградлив отпад од запад и од исток. Тоа е област на конвергенција каде топлата вода од Јужниот Пацифик се среќава со поладната вода од Арктикот. Целата оваа област е опколена од севернопацифичката суптропска струја која ги вклучува Калифорниската струја, северната екваторијална струја, струјата Курошио и севернопацифичката струја.
Пластичниот отпад во морето е сериозна опасност за флората и фауната. Не само што животните можат да се заплетат во пластика и да се повредат ако ја појадат, туку и при фотодеградацијата на пластиката се ослободуваат штетни хемикалии кои ги загрозуваат алгите и планктонот, што значи дека целиот ланец на исхрана е во опасност.
Сепак, научниците откриле нешто интересно минатата година, по години на истражување. На пластиката во Тихоокеанската депонија на ѓубре откриле напредни заедници на прибрежни животни, а уште не е јасно дали тие животни пристигнале на ова ѓубре од средината на океанот или некако стигнале толку далеку од своите природни живеалишта.
Кој е одговорен?
За огромното островче на ѓубре нема да ја преземе одговорност ниту една држава, а иницијативите за чистење и решавање на овој глобален проблем во голема мера доаѓаат од наднационални организации или нивните еколошки сектори. Последните истражувања не носат оптимистички проекции, бидејќи најголемиот дел од пластиката, според океанографите, завршува на морското дно, додека количината на ѓубре која се гледа на површината е само дел од тоа што се гледа
