Во последниве децении, неколку европски земји го укинаа данокот на богатство. До 2025 година, само три држави – Шпанија, Норвешка и Швајцарија – наплатуваат данок на индивидуално нето богатство, додека неколку други имаат даноци само на одредени категории имот. Според Европската централна банка, најбогатите 5% од населението во еврозоната на почетокот на 2025 година контролирале 45% од нето богатството на домаќинствата, а најбогатите 10% – дури 57.4%. Оваа концентрација на богатство ја одржува дебатата за праведноста на даноците во фокусот, особено во време на инфлација и економска неизвесност. Францускиот милијардер Бернар Арно остро се спротивстави на предложениот данок од 2% за граѓани со имот над 100 милиони евра, оценувајќи го како „смертен удар за економијата“.
Во Шпанија, данокот на богатство е прогресивен и се движи од 0.16% до 3.5% за имот над 700.000 евра. Резиденти се оданочуваат за глобалниот имот, додека нерезиденти – само за имотот во Шпанија. Дополнително, во 2022 година беше воведен и данок на солидарност, со стапки од 1.7% до 3.5% за лица со нето имот над 3 милиони евра, првично замислен како привремена мерка, но сега веќе постојана.
Норвешка наплатува 1% на имот над 1.7 милиони круни (околу 145.000 евра), со зголемување на 1.1% за имот над 20 милиони круни (околу 1.71 милион евра). Од вкупниот приход, 0.7% оди кај општините, а 0.3% во државната каса. Во Швајцарија, данокот се разликува по кантони, но е познат по тоа што опфаќа и поголем дел од средната класа, не само најбогатите. Во кантонот Цирих, данокот започнува за самци од 80.000 швајцарски франци (околу 85.500 евра), со стапка од 0.05%, а се искачува до 0.3% за имот над 3.49 милиони евра.
Некои земји имаат делумен данок на богатство. Франција има данок на недвижен имот над 1.3 милиони евра, со стапка до 1.5%. Исто така, Италија, Белгија и Холандија наплатуваат даноци на финансиски средства и други специфични форми на богатство.
Приходите од даноците на богатство варираат значително. Во 2023 година, Швајцарија собрала 9.5 милијарди евра од овој данок, што претставува 4.3% од вкупните даночни приходи и 1.16% од БДП. Шпанија инкасирала 3.1 милијарди евра (0.6% од даночните приходи), Норвешка 2.7 милијарди (1.5%), а Франција 2.3 милијарди евра, што претставува само 0.2% од вкупниот даночен приход.
Во последните 30 години, бројот на земји кои применуваат ваков данок се намалил драстично. ОЕЦД наведува дека во 1990 година 12 членки имале данок на богатство, а до 2017 останале само четири. Меѓу земјите што го укинале се Австрија (1994), Данска и Германија (1997), Холандија (2001), Финска, Исланд и Луксембург (2006), и Шведска (2007).
Причините за укинување најчесто се поврзани со административни трошоци, ограничена ефикасност и опасност од бегство на капитал. Според ОЕЦД, мобилноста на капиталот и пристапот до даночни раеви значи дека ваквите даноци често не ја постигнуваат својата цел за праведна прераспределба. Кристина Енахе од Tax Foundation објаснува дека кога данокот е концентриран врз мал број богати и мобилни поединци, дури и мало зголемување на стапките може да доведе до преселување на капитал и даночни обврзници во соседни земји. Освен што се губи приходот од данокот на богатство, земјите го губат и данокот на доход и потрошувачка – што се далеку поголеми извори на приход за буџетите.
