Пишува: Астра
Светот не експлодира – тој постепено се стега.
Секој ден е малку потесен, поагресивен, побрз. Притисокот што некогаш го чувствувавме во екстремни ситуации, денес е стандардно дневно искуство. Од вести што будат адреналин, до хронична несигурност на работа и кредити – современиот човек се бори не со кризи, туку со постојаното чувство дека нешто гори.
Свет под тревога
Веќе не знаеме кога навистина има војна, а кога само нов циклус на вести. Алгоритмите ни го меркаат стравот и го претвораат во кликови. Пандемијата не заврши — само премина во економска анксиозност, а климата во секојдневен наплив на вина.
Ние сме генерација која живее во режим на перманентна загриженост.
Микро-војни во секојдневието
Притисокот повеќе не доаѓа од надворешен непријател, туку од сопствените очекувања. Да сме успешни, видливи, достапни, ефикасни, во форма, информирани – постојано.
Социјалните мрежи се новиот барометар на вредност, а секој лајк или тишина станува микроскопски тест на самодоверба. Во оваа средина, луѓето не паѓаат од умор – туку се раствораат од внатрешен притисок.
Притисокот на иднината
Младите растат во култура каде „иднината“ е збор со товар, не со надеж.
Климатската криза, автоматизацијата, цените на кириите, војните и дезинформациите создаваат чувство дека животот е игра без пауза и без награда.
Ако 20. век беше век на револуции, 21. век е век на невидлива анксиозност – револуција на стресот.
Можен отпор
Првиот отпор е тишината. Одминување, дигитален пост, личен ритам.
Второто е заедницата – не онаа онлајн, туку вистинска, жива, со луѓе и разговор без екрани.
Притисокот расте таму каде што нема воздух на доверба, смисла и контакт.
Да се вратиш во реалноста денес е најрадикалниот чин на отпор.
