Беше 27 август 1967 година, а тие останаа без човекот кој ги извади од малиот клуб во Ливерпул и ги однесе на самиот врв на светската музичка сцена. „Беше шокантно, тажно, и малку застрашувачко,“ се присетува Пол Мекартни во едно од своите ретки интервјуа за тој момент. „Ние го сакаме Брајан.“
Но, кој беше тој човек? Како еден младиот син на еврејско семејство од Ливерпул, со желба да стане актер или дизајнер, стана менаџер на најголемиот бенд во историјата?
Од мал беше различен. Роден во 1934 година, Брајан никогаш не се вклопи во конзервативните очекувања на своето семејство. Кога излезе од училиште, мечтаеше за сцена, за светла на театарот. Но семејството имаше свои планови – да работи во нивната продавница за плочи. Така и започна, во малиот свет на музичката индустрија во Ливерпул.
Еден ден во 1961 година, момче влезе во продавницата и побара „My Bonnie“, плоча на непознат бенд наречен The Beatles. Брајан тргна да ги најде. Тие беа четворица млади луѓе со неизбрислива енергија и глас, кои настапуваа во мали клубови, со длаби кожни јакни и растреперена коса. „Тие беа свежи, честити, со оној мистериозен сјај што не може да се опише,“ ќе рече подоцна.
Без искуство, но полн со страст, Брајан им понуди да биде нивен менаџер. Тие се двоумеа, но сфатија дека тој верува во нив. Тој имаше визија – не само за музиката, туку за нивниот имиџ и иднината. Од лошо облечени момчиња, ги претвори во симбол на новата ера: чисти костуми, уредени фризури, беспрекорно однесување на сцената.
Брајан не беше музичар, но знаеше што значи „хит“. Во време кога многу музички продуценти и менаџери беа сурови и контролирачки, тој им дозволи да бидат креативни и слободни, само им помогна да се организираат и да се појават пред светот како вистински ѕвезди.
Но, животот на Брајан не беше лесен. Во време кога хомосексуалноста беше криминал, тој го криеше својот вистински јас, со страв од уцени и насилство. Во 1957 година беше уапсен и осуден, што го разниша, но никогаш не го спречи да продолжи да ја следи својата страст.
Како растеше славата на Beatles, така растеше и притисокот врз него. Повеќе пати се лечеше од зависности, се бореше со темни страни на својот живот. Сепак, кога Beatles го одржаа својот легендарен настап кај Ед Саливан во 1964, гледаше како неговите момчиња го освојуваат светот. Тоа беше неговото дело, неговиот сон станал јаве.
На крајот, уморот, болката и зависностите го земаа својот данок. Во 1967 година, во само 32 години, Брајан почина од предозирање. За Beatles, тоа беше почеток на крајот. „Знаев дека сме во проблем,“ рече Џон Ленон. „Брајан беше нашиот водич.“
Тој не беше само менаџер. Беше човекот што ги препозна талентите кога никој друг не можеше, што им даде крила да полетат и што ги држеше заедно кога светот беше против нив. Без него, Beatles можеби никогаш немаше да ја видат светлината на славата.
И денес, кога ги слушаме нивните песни, слушаме и гласот на човекот што знаеше како да ги претвори тие песни во хитови на сите времиња.
Извор: BBC
