Иако богатите држави формално плаќаат повисоки цени за основни лекови, нивната куповна моќ значи дека реалниот товар за пациентите е значително помал во споредба со посиромашните земји, покажува нова студија објавена во списанието JAMA Health Forum.
Истражувањето анализираше 549 основни лекови во 72 светски пазари, вклучително и антибиотици, лекови за ментално здравје и хронични болести. Истражувачите утврдија дека во сиромашните земји, иако цените се пониски на хартија, граѓаните често мора да издвојат неколку недели плата за едномесечна терапија ако ги плаќаат лековите од сопствен џеб.
Европа води по вкупна потрошувачка, но и по пристапност
Во 2022 година, европските земји потрошиле околу 167 евра по жител на основни лекови – најмногу од сите региони. Но, токму во овие земји, лековите се најдостапни поради јавните здравствени системи, осигурување и регулации на цените.
Во спротивност, во некои африкански и азиски земји, граѓаните со минимална плата би требало да работат 10 дена за да купат месечна доза на лек против хепатит Б (тенофовир), 6 недели за хемотерапевтски лек (паклитаксел).
Цени не споредливи без куповната моќ
Истражувачите користеле Германија како репер и ги прилагодиле цените според локалната куповна моќ. Така, цените во Пакистан изгледаат ниски, но реално се речиси еднакви на германските, додека цените во САД се три пати повисоки од оние во Германија.
Во некои земји, како Либан, цените се пет пати пониски од германските, додека во Аргентина се дури шест пати повисоки.
„Посиромашните земји често се соочуваат со поголем товар од трошоците за лекови, иако тие лекови на хартија чинат помалку“, наведуваат истражувачите. Оваа нееднаквост бара системски пристапи за подобрување на достапноста и пристапноста на основните лекови низ целиот свет.
