Ново научно истражување открива дека топењето на морскиот мраз на Арктикот значително го намалило своето темпо во последните две децении. Иако климатските промени и понатаму предизвикуваат глобален пораст на температурите и се зголемуваат емисиите на стакленички гасови, површината на арктичкиот мраз речиси не се намалила од 2005 година наваму.
Овој тренд претставува изненадување за научната заедница, бидејќи се случува спротивно на очекувањата и климатските проекции. Главната причина за ваквата промена се поврзува со природни циклуси во океанските струи, кои периодично го ограничуваат приливот на потопла вода кон северните поларни предели. Како резултат на тоа, мразот на Арктикот моментално исчезнува побавно отколку што се предвидуваше.
Сепак, забавувањето на топењето не значи закрепнување. Површината на мразот и натаму останува драматично намалена во споредба со доцните 1970-ти, а просечната дебелина и волуменот на мразот продолжуваат да опаѓаат. Истражувањата покажуваат дека вакви периоди на забавено топење се дел од природната климатска варијабилност, но дека обично се следени со забрзано намалување на мразот.
Климатските модели укажуваат дека овој „одмор“ е привремен и дека е веројатно во наредните години топењето повторно да се интензивира – со уште побрзо темпо отколку досега. Тоа би можело да доведе до периоди без мраз на Арктикот кон крајот на овој век, со сериозни последици за екосистемите и климатската стабилност на целата планета.
Иако моменталната ситуација изгледа како позитивна вест, научната заедница потенцира дека ова не треба да се сфати како сигнал за олеснување. Климатските промени и натаму напредуваат, а потребата од глобална акција останува итна и суштинска.
