Роден во сиромашно семејство, синот на војник кој загинал во Првата светска војна и мајка што работела како чистачка, Ками го започнал животот во сенка на немаштија, но и со силна жед за знаење и правда.
Пораснат во срцето на Медитеранот, Ками ја носеше светлината и суровоста на тој пејзаж во своето творештво. За него, животот беше истовремено убав и апсурден, спротивставености кои тој маестрално ги преточуваше во зборови. „Странецот“, неговиот најпознат роман, ја раскажува приказната на Мерсо, човек кој живее без лажна драма и кој, во судирот со општествените норми, ја открива вистинската природа на човечката слобода. Тоа дело, заедно со есејот „Митот за Сизиф“, ја поставија темелната идеја на Ками дека животот можеби е бесмислен, но човекот мора да го живее со достоинство, како бунтовник кој не се предава.
За време на Втората светска војна, Ками бил активен во францускиот отпор и уредник на нелегалниот весник Combat. Токму тогаш се обликувала неговата морална и интелектуална позиција: човек не смее да биде рамнодушен кон злото, ниту кон неправдата. По војната, неговите дела „Чумата“ и „Падот“ ја потврдија неговата длабока човечност и скепса кон идеологиите што ветуваат спасение.
Во 1957 година, на само 44 години, Албер Ками ја доби Нобеловата награда за литература. Во говорот при доделувањето, тој рече дека писателот мора да биде „глас на оние што немаат глас“. Само три години подоцна, трагично загина во сообраќајна несреќа, оставајќи зад себе недовршен ракопис, романот „Првиот човек“, во кој се враќа кон своето детство и потрагата по сопствениот идентитет.
Денес, повеќе од еден век по неговото раѓање, делата на Ками остануваат актуелни. Во свет полн со неизвесност и морални дилеми, неговата филозофија на апсурдот нè потсетува дека и покрај бесмислата, човекот има избор — да живее чесно, да љуби и да се бори против неправдата.
Албер Ками не бараше совршен свет. Тој само сакаше човекот да остане човек, дури и кога светот го тера да биде нешто друго.
