Џоплин, родена во Тексас во 1943 година, пораснала во семејство од средната класа, но нејзината страст за музика ја водела по пат што го напушта конвенционалниот живот. Со вкоренети влијанија од афроамерикански блуз пејачки како Беси Смит и Биг Мама Торнтон, Џенис брзо се издвојуваше со нејзиниот суров, емотивен и моќен глас. Беси Смит беше нејзиниот прв херој, а Џоплин често се гледаше како нејзино музичко реинкарнација.
Влијанија и почетоци
Иако Беси Смит често се наведува како главно влијание, музикалниот пат на Џенис бил богат и разнолик. Таа имала голем слух за музиката, што и овозможувало да впие инспирација од многу изведувачи од фолк и блуз сцената, како Лед Бели и Одетта. Биг Мама Торнтон, пак, и ја покажала моќта на гласот, емоцијата што може да се пренесе преку човечкиот глас. Сите овие влијанија, како и нејзината љубов кон рокенролот, ја обликувале во уникатен уметник кој одеше против сите правила на тогашното општество.
Џоплин била повеќе од само диво дете на рок сцената. Како што објаснува нејзината биографка Алиса Еколс, Џенис била вистински студент на музиката, посветено проучувајќи ги стиловите што ги сака, но никогаш не сакала да го покаже тоа во јавноста. Нејзината слика била на „дивата рокерка,“ но зад тој имиџ се криела длабоко чувствителна и интелектуална личност која, за жал, останала мистерија за многу прашања од нејзиниот живот, особено нејзините борби со зависностите и нејзините лични односи.
Пробивот на Монтереј и патот кон легендата
Токму настапот на Монтереј Поп фестивалот во 1967 година, каде што ја придружуваше групата Big Brother and the Holding Company, ја направи Џоплин светска ѕвезда. Во таа ера на контракултура и музичка револуција, нејзиниот глас стана симбол на бунтот, на непокорноста, и на потребата да се живее живот без компромиси.
Со нејзината изведба на „Piece of My Heart”, хитот од 1968 година, Џенис го запечати своето место во пантеонот на рок ѕвездите. Нејзиниот глас – распарчен, длабоко емотивен и полн со страст – ја пленеше публиката и ја правеше несопирлива. Иако нејзиниот животен стил беше самоуништувачки, нејзината уметност беше неоспорлива.
Трагичен крај и вечно наследство
Џенис ја изгуби битката со зависностите во октомври 1970 година, дваесеттина дена по смртта на Џими Хендрикс, исто така на 27 години. Таа тогаш работеше на албумот „Pearl“, кој беше објавен постхумно и содржи некои од нејзините најпознати песни, вклучувајќи ја и „Me and Bobby McGee“. Овој албум стана класика и само ја зацврсти нејзината репутација како една од најголемите рок ѕвезди на сите времиња.
И по 54 години од нејзината смрт, интересот за Џенис Џоплин не стивнува. Биографиите и филмовите продолжуваат да истражуваат различни аспекти од нејзиниот живот и музика. Секоја нова генерација открива нешто ново и возбудливо во нејзиниот глас, нејзината уметност, и во животот што го живееше на работ, но со целосна посветеност на тоа што го сакаше.
Џенис Џоплин останува симбол на непокорност, на страст и на музика што го пробива времето. Нејзиниот глас и денес одекнува како глас на една генерација, како потсетник дека вистинската уметност никогаш не исчезнува, и како пример за тоа што значи да се живее и умре за музиката.
