Пред средината на август, 1969 година, никој не знаеше дека еден музички фестивал на фарма во Њујорк ќе стане културен симбол на целиот 20. век.
Организиран од неколку млади ентузијасти кои всушност сакале само да изградат музичко студио, фестивалот Вудсток за кратко време прерасна во движење.
Иако планиран за 50.000 луѓе со купени билети, повеќе од 400.000 млади од цела Америка со цветови во косите и надеж во очите се упатија кон малото село Бетел, на фармата на Макс Јасгур.
Од 15 до 18 август, тие не само што присуствуваа на музички настан, тие беа сведоци на раѓањето на мит.
Ова се петте причини зошто Вудсток остана легенда што никогаш не избледува.
Фестивал без огради – влез за сите
Поради отпор од локалните власти и последователна промена на локацијата, организаторите немаа време да постават огради или контроли за билетите.
Како што гласот за фестивалот се ширеше, илјадници млади луѓе тргнуваа кон Бетел. Кога сцената уште не беше целосно завршена, патиштата беа веќе закрчени. Наредниот ден, Вудсток стана бесплатен.
Една импровизирана сцена. Илјадници души. Кал. Отворено небо. И еден колективен здив на нешто што никогаш претходно не се случило.
Импровизацијата на Ричи Хејвенс: „Freedom“
Првиот бенд не стигна на време. Вториот – исто така. Во момент на паника, организаторите го повикаа фолк-музичарот Ричи Хејвенс, кој не бил ни предвиден за отворање.
Тој излезе пред публиката и свиреше. И свиреше. И кога ги потроши сите песни што ги знаеше, на лице место импровизираше нешто ново.
„Freedom / Motherless Child“ беше моментот кога фестивалот доби своја душа. Гласот на човекот се претвори во глас на сите што беа таму. И на оние што ќе дојдат после нив.
Роџер Долтри, халуцинации и хаос
Групата The Who дојде до сцената по часови заглавени во сообраќај и уште десет часа чекање зад кулисите. Роџер Долтри, нивниот фронтмен, ненамерно испи чај со ЛСД, мислејќи дека е обичен.
„Тоа беше како да влезеш во кошмар, а да свириш на сцена пред половина милион луѓе,“ ќе напише тој подоцна. Звукот бил слаб. Мониторите се гаселе. Но публиката – сè уште во транс.
Имаше ли хаос? Да. Стана ли историја? Апсолутно.
Кога небото се отвори, луѓето не се тргнаа
Во сабота попладне, небото над Бетел се замрачи. Следеше дожд – тежок, постојан, безмилосен.
Луѓето не носеа шатори. Не носеа храна. Немаше доволно вода. Немаше мобилни телефони или временска прогноза. Но никој не замина.
„Танцувавме во калта како да беше свето тло,“ ќе рече една од присутните.
Вудсток не беше само музика. Беше и издржување. Поврзување. Жртвување за моментот.
Џими Хендрикс и химната што го разбуди светот
Фестивалот требаше да заврши во недела, но поради доцнење и хаос, Џими Хендрикс настапи во понеделник наутро во 9 часот. Од првичната публика, останале само околу 30.000 луѓе.
Тогаш, тој ја отсвири најиконската верзија на „The Star-Spangled Banner“ – националната химна претворена во звук на протести, бомби и војна.
Со гитарата како оружје и ефекти како експлозии, Хендрикс не пееше – врескаше. Тоа беше повик до Америка да се погледне во огледало.
Време што не може да се повтори
Вудсток не беше совршено организиран. Беше дури и опасен, непредвидлив и надвор од контрола. Но токму затоа беше совршен за времето во кое настанал.
Фестивалот стана симбол на контракултурата, слободата, отпорот против војната, и вербата дека музиката може да ги обедини луѓето.
50+ години подоцна, светот можеби се сменил, но митот за Вудсток останува жив. И секој акорд што одекнува во дожд или кал – е негово ехо.
Извор: History
