20 години од „Kill Bill: Vol. 2“ – Второто лице на одмаздата

Квентин Тарантино со „Kill Bill: Vol. 2“ (2004) го заокружува приказот на приказната за одмаздата на Невестата, почнувајќи со интензивна и стилски набиена акција во „Kill Bill: Vol. 1“, а завршувајќи со повеќеслојна и емоционално побогата завршница во вториот дел. Додека првиот филм наликуваше на експлозија на стилизирани борбени сцени инспирирани од азиските боречки филмови и шпагети вестерн филмовите, вториот дел навлегува подлабоко во психолошката мотивација на ликовите, истражувајќи ја сложената природа на одмаздата и човечките односи.

Структура на наративот и стилските влијанија

Во „Kill Bill: Vol. 2“, Тарантино го забавува темпото и дава повеќе простор на развојот на ликовите и нивната емотивна состојба. За разлика од „Vol. 1“, овој дел се фокусира на дијалозите и наративните сцени кои ја истражуваат историјата и мотивацијата на Невестата (Ума Турман). Влијанијата на Тарантино повеќе се фокусирани на вестерн жанрот, особено на работата на Серџо Леоне, каде што долгите кадри, минимализмот и тензијата доминираат.

Мудриот и харизматичен Бил (Дејвид Карадин), кој беше мистериозно отсутен во првиот дел, овде излегува на површина како многу покомплексен лик отколку што се очекуваше. Тој не е само садистички негативец, туку е претставен како личност со морални дилеми и емотивни обврски, особено кон Невестата и ќерката. Сцената во која Невестата и Бил конечно се соочуваат, особено завршниот „Five Point Palm Exploding Heart Technique“, е изненадувачка, но истовремено и длабоко емотивна.

Невестата не е класичен акционен херој. Таа е комплексна личност, водена од мајчинската љубов и болката што ја носи предавството. Во сцената каде што Невестата открива дека нејзината ќерка е жива, Тарантино запира со традиционалните акциски клишеа и креира момент на емотивна ранливост.

Филмот има забележливи феминистички елементи, особено во однос на приказот на силни женски ликови кои го превземаат животот и одлуките цврсто во свои раце. Тој истовремено го поставува и прашањето за цената на одмаздата. Невестата сепак е мајка која бара освета, а преку тоа и своевидно враќање кон нормалноста. Соочувањето со Бил е акт на ослободување од минатото и потрага по нејзината претпоставена, изгубена иднина.

Додека во „Vol. 1“ борбените сцени беа спектакуларни и визуелно хиперстилизирани, во „Vol. 2“ тие се поприродни и поедноставени. Мајсторството на Тарантино лежи во тоа што овие сцени не се претставени само како физички пресметки. Тие се метафори за внатрешните конфликти и за борбата на ликовите со своите демони. Секој удар, секој потег ја изразува нивната психолошка состојба.

Дијалозите – филозофија на поп културата

Тарантино е познат по своите необични дијалози, исполнети со поп-културни референци и филозофски промислувања. Во „Kill Bill: Vol. 2“ тие се особено нагласени, посебно во односот помеѓу Бил и Невестата. Дијалогот во кој Бил ја споредува Невестата со Супермен е еден од најпознатите моменти во филмот, каде што тој го користи стрипот како метафора за нејзината вистинска природа – таа е родена да биде убиец, секоја нејзина улога како „нормална жена“ е само маска.

Овие сцени го надминуваат класичниот акционен жанр и го водат филмот кон подлабока рефлексија за природата на човечките односи, идентитетот и насилството. Иако се работи за филм за одмазда, тој истовремено е и коментар за личните конфликти што произлегуваат од улогите кои општеството им ги доделува поединечно и на жените и на мажите.

Филмот е своевидна пост-структурална медитација за одмаздата и нејзините последици. Невестата ја завршува својата одисеја со победа, ама и со свесност за жртвите што ги направила на тој пат. Одлуката на Тарантино да го забави темпото и да ја истражи психолошката страна на одмаздата е повеќе од исправна. Токму тоа на овој филм  му дава многу поголема длабочина и слоевитост од онаа на типичните акциони филмови.

„Kill Bill: Vol. 2“ е епска приказна за одмаздата, љубовта и човечките слабости, раскажана преку препознатливиот стил на Тарантино. Со комбинацијата на интензивни борбени сцени и интелигентни дијалози, Тарантино успева да создаде филм кој е и визуелно спектакуларен и емотивно резонантен.

е-Трн да боцка во твојот инбокс

Последни колумни