Тие се познати по својата отвореност, љубезност и социјална природа, што ги прави многу пријателски расположени. Ова ја претставува една од главните разлики меѓу Вилијамс синдром и други состојби, како што е аутизмот, каде што социјалната интеракција често може да биде проблематична.
Меѓутоа, оваа особина има и своја темна страна. Луѓето со Вилијамс синдром често се премногу доверливи, не воочувајќи го потенцијалниот ризик од злоупотреба од странци. Нивната вродена доверба кон новите луѓе може да ги остави ранливи на манипулации и малтретирање, што се вели од страна на стручњаците.
„Тие се даваат некому без предрасуди, што изгледа како прекрасна особина, но постои причина зошто човечкиот мозок еволуирал да биде малку сомнителен кон нова личност. Тие не можат да направат разлика помеѓу тоа дали некој е таму да ги повреди или да ги сака,“ вели Алисон Муотри, професор по педијатрија и клеточна и молекуларна медицина на Универзитетот во Калифорнија.
Оваа состојба има и други придружни здравствени проблеми, како кардиоваскуларни заболувања, доцнење во развојот и когнитивни пречки, како и ниски коефициенти на интелигенција. Многу луѓе со Вилијамс синдром не можат да живеат независно како возрасни и се подложни на висока анксиозност.
Научниците, сепак, веруваат дека Вилијамс синдром може да им даде уникатен увид во човечката еволуција. Истражувањата покажуваат дека специфичните генетски дефицити кај овие лица би можеле да бидат поврзани со социјалната љубезност и отвореност, нешто што го прави овој синдром интересен за проучување на човечките особини како довербата, љубовта и пријателството.
На пример, гени како BAZ1B и GTF2I се сметаат за клучни за развојот на овие социјални особини. Некои истражувања укажуваат дека недостатокот на овие гени може да го поттикне зголеменото дружење и повеќето нервни врски кои се поврзани со награда и социјална поврзаност. Научниците исто така истражуваат како овие генетски промени може да го објаснат и механизми како миелинизацијата на нервните клетки, што игра важна улога во брзината на пренос на сигнали во мозокот.
„Поединците со Вилијамс синдром имаат неверојатни особини од кои би можеле да научат невротипните луѓе,“ вели Боаз Барак, вонреден професор на Универзитетот во Тел Авив.
Во текот на последната деценија, истражувањата за Вилијамс синдром напредуваа, откривајќи нови перспективи за тоа како генетските и невролошките фактори можат да влијаат на човечкото однесување. Се работи на нови третмани, како лекови кои можат да ја подобрат миелинизацијата на нервите, со што можат да се ублажат некои од когнитивните проблеми што се јавуваат кај луѓето со оваа состојба.
Овој синдром, и покрај своите предизвици, дава уникатен увид во природата на човечката социјалност и доверба, и може да биде извор на важни научни откритија кои ќе ја обогатат нашата разбирање за тоа што не прави човечки суштества.
Извор: BBC
