Лена, новинарка и хроничарка на урбаното Скопје, седеше во кафулето на улица Македонија, со поглед насочен кон толпата која брзаше да ги заврши последните подготовки пред полноќ.
Таа беше новинарка каква што не среќаваш секој ден – храбра, прониклива, со филозофски шмек што продираше низ секоја нејзина реченица. Ги бараше приказните не само за да ги раскаже, туку за да ја разбере нивната суштина. За неа, времето беше најскапоценото нешто што човек може да го има, а веруваше и дека секој човек има своја сродна душа – било тоа личност, идеја или град.
„2024 беше година на предизвици,“ си рече тивко, со поглед насочен кон улицата. „Но, и година на себепронаоѓање. Година што ми донесе луѓе во кои верувам. Година што ми покажа дека вредностите по кои живеам сѐ уште се силни.“
Нејзиниот лаптоп светеше од недовршениот текст – ретроспектива за 2024 година. Но, на некој начин, ништо не изгледаше доволно силно за да ја фати суштината на годината.
„Ми треба нешто вистинско“, си рече на глас.
Во тој момент, зад стаклото здогледа постар човек, завиткан во долг капут и со стар ранец преку рамото. Го препозна веднаш – тоа беше господин Симеон, некогашен историчар и локален водич низ старата чаршија, сега бездомник кој редовно се движеше низ градот. Во раката држеше нешто што личеше на стар часовник.
Лена реши да го следи.
Градскиот талкач
Симеон беше познат лик во градот. Неговите очи, иако уморни, носеа нешто подлабоко – метафора за градот што некогаш бил жив и моќен, а сега талка, заборавен од сопствените жители.
Во раката држеше стар часовник.
Го фати чекорот со Симеон токму кај Камени мост. „Господине Симеон, што правите вечерва?“ го праша.
Тој се сврте и ја погледна со насмевка. „Чекам, девојко. Го најдов овој часовник кај ‘Бристол’. Знаеш ли, тој му припаѓал на човек од 1924 година. Замисли, сто години изгубен во времето.“
„И сега, зошто се појавува токму сега?“ го праша Лена, секогаш подготвена да влезе под површината на зборовите.
„Затоа што времето има своја логика,“ одговори Симеон. „А годината што заминува беше година кога многумина се пронајдоа – не во тоа што го сакаат, туку во тоа што го изгубиле.“
Танго на времето
Симеон ја поведе кон чаршијата. Додека минуваа низ Камени мост, снегулките паѓаа како дамки од историјата врз нивните стапки. Во чаршијата, калдрмата светеше под уличните светилки, а од неколку агли одекнуваше музика.
Кај калето, се сретна со еден херој кој ѝ го донесе годината што изминува. „Ова е година на храбрите,“ рече Лена. „На оние што не престанаа да веруваат.“
Подарокот
На крајот на прошетката, Симеон ѝ го подаде часовникот на Лена. „Земи го, девојко. Ти си како градот – бараш приказни, суштини. А овој часовник, нека биде твојот потсетник дека времето е најголемиот раскажувач.“
Лена стоеше на плоштадот, држејќи го часовникот во рацете. Околу неа луѓето броеја, пееја, се гушкаа. Таа ги затвори очите и посака само едно – да ги пронајде сите приказни што времето ќе ѝ ги открие.
Градот, завиткан во снег и светла, танцуваше во својот уникатен ритам. Времето минуваше, но Скопје паметеше. И секоја година, секоја приказна, секој човек, беше дел од тангото на вечноста.
