Старата изрека дека „тој што влегува во конклавата како папа, излегува како кардинал“, повторно ја потврди својата веродостојност зад таинствените ѕидови на Ватикан.
Кардиналот Роберт Френсис Превост, влезе скромно во Сикстинската капела, далеку од љубопитноста на јавноста и медиумските рефлектори, а излезе пред десетици илјади верници на Плоштадот Свети Петар како новиот римски понтифик.
Тој што влезе во конклавата како папа – кардиналот и моќен државен секретар на Ватикан, Пјетро Паролин – стоеше на балконот на Базиликата Свети Петар лево од малку познатиот кардинал Превост, сега папа Лав XIV. Католичката црква длабоко верува дека Светиот Дух на таинствен, моќен и ненаметлив начин ги води мислите и одлуките на кардиналите при изборот на поглаварот на Црквата кој најдобро ќе одговори на „знаците на времето“.
Во случајот со изборот на папата Превост, таквото влијание вклучувало драматични пресврти при гласањето, различни коалиции и надежи засновани врз нив за иднината на Католичката црква, но и индивидуални амбиции. Очигледно е дека Паролин, иако прв фаворит, не успеал да добие двотретинско мнозинство во три гласања, по што постигнал договор со новиот папа – што се гледа и од неговото појавување на балконот покрај понтификот.
Лав XIV беше силно промовиран од покојниот папа Франциск. По децениска мисионерска работа во Јужна Америка – што е природно за Августинскиот ред на кој му припаѓа од младост – беше повикан во Рим да заземе влијателни позиции во Римската курија.
Роден во Северна Америка, со европски латински корени и долг престој во регионите каде што настана „теологијата на ослободување“, овој дипломиран математичар и теолог, мисионер и шеф на моќниот дикастериум (министерство) за избор на бискупи, мислител и пасторален практичар, ги имаше сите предуслови да биде последниот компромис на кардиналите поделени по многу прашања важни за иднината на Црквата.
Се сметаше за близок на папата Франциск и во учењето и во делувањето, но сепак ги истакна и разликите.
Се појави на балконот носејќи мозета и столу на бела таларка – што не го направи неговиот претходник – со што јасно стави до знаење дека ќе ја извршува пратеничката функција на традиционален начин.
Иако со папата Франциск дели ставови за мигрантите, сиромашните и дискриминираните – во светлината на учењето за неотуѓивото човечко достоинство во секој човек без оглед на разликите – беше појасен во критиката на родовите идеологии, и ЛГБТ идеологијата, како и поширокото вклучување на жените во црковните структури.
Се смета дека Црквата не треба да се затвора кон никого, но догмите врз кои се заснова вистината на Црквата не смеат да се нарушуваат.
Од првите изјави се гледа дека ќе ја продолжи визијата на Франциск за глобална Црква, повикувајќи на дијалог, поврзување и соработка. Од неговата прва омелија јасно се согледува свеста за тешката положба на христијанството во светот, за растот на материјализмот и атеизмот, што ќе бара огромен напор од сите во Црквата за да се доближи верата до современиот човек. Според него, дури и оние што се декларираат како верници, Го доживуваат Господ Исус Христос како суперхерој или харизматски лидер – односно атеистички.
