Франкенштајн“, театарска изведба на безвременскиот роман на Мери Шели, ја разоткрива современата нарација која навлегува длабоко во сложената структура на нашето општество. Оваа адаптација се справува со повеќеслојни теми, особено истражувајќи ја генезата на општествените чудовишта среде позадината на нетолеранцијата кон „другиот“, кон „различниот“.
Во својата суштина, оваа театарска продукција се стреми да го открие енигматичното потекло на отстапувањата во однесувањето што го означуваат човековото постоење. Тоа покренува длабоки егзистенцијални прашања: Дали нашите постапки се само реакционерни, обликувани од надворешни дразби? Дали ние инхерентно поседуваме разбирање за моралот и прифатливоста, или ова знаење се стекнува преку општественото условување и усогласеноста со преовладувачките норми?
Вградено во слоевите на претставата е проникливо истражување на корените на стравот. Таа се соочува со идејата дека нашите најрани средби со чудовиштата околу нас втиснуваат длабоко вкоренети стравови во нас, обликувајќи ги нашите одговори и насочувајќи го нашето однесување. Во обид да се заштитиме од овие стравови, ние често несвесно негуваме средина зрела за појава на „чудовишта“ – не само во нас, туку и во нашата перцепција за другите.
Преку објективот на „Франкенштајн“, публиката е поканета на интроспектива за сложените механизми кои управуваат со општественото прифаќање и отфрлање. Производството поттикнува размислување за однесувањата водени од страв и нивното длабоко влијание врз обликувањето на општествените конструкции. Дејствува како огледало, принудувајќи нè да ги преиспитаме нашите предиспозиции и реакции кон разликите, поттикнувајќи преиспитување на општествените норми и човечката психа.
Оваа адаптација стои како евокативен потсетник за огромното влијание што го има општеството. Ги повикува гледачите да ги преиспитаат своите перспективи, поттикнувајќи емпатија и разбирање во навигацијата низ сложената таписерија на човечките интеракции. На крајот на краиштата, „Франкенштајн“ служи како катализатор за интроспекција, нè поттикнува да се соочиме со нашите стравови, да ги признаеме општествените конструкции и да се стремиме кон посочувствителен и инклузивен свет.
Задолжително да се погледне и да се стави во програмата на образованието во училиштата!!!
