Филипс ја напушта класичната наративна структура од претходниот филм, заменувајќи ја со фрагментиран, халуцинаторен пристап. Визуелниот стил, инспириран од делата на Дејвид Линч и Дарен Аронофски, ја рефлектира субјективната перцепција на протагонистите: камерата ја губи стабилноста, бојата станува претерано сатурирана, а музичките секвенци – кои функционираат како психолошки прозорец – ја претвораат реалноста во апстрактен сценски простор. Ова не е мјузикл во традиционална смисла, туку деконструкција на мјузиклот како форма, каде што песните се манифестации на внатрешниот конфликт.
Хоакин Феникс, повторно во улогата на Артур Флек/Џокер продолжува со интензивната присутност, но овојпат неговиот лик е повеќе симболичен архетип. Леди Гага, во своето деби како Харли Квин, носи интригантен, но нецелосно реализиран перформанс. Додека нејзината хемија со Феникс е неспорна, сценариото не и дозволува целосна карактерна еволуција, оставајќи ја во сенка на Џокер. Сепак, нејзините музички делници се меѓу најсилните во филмот.
Главната слабост на Folie à Deux лежи во неговата амбивалентна жанровска природа. Филмот не е доволно убедлив ниту како мјузикл (бидејќи музичките нумери се нерамномерно распределени), ниту како психолошка студија (поради недостатокот на карактерна длабочина). Сепак, неговата визуелна иновативност и одбивањето да се придржува кон проверените комерцијални формули се вредни за пофалба.
Како и првиот дел, Folie à Deux црпи инспирација од Скорсезе и Шредер (Таксист, Кралот на Комедијата), но овојпат додава и реминисценции на класичните холивудски мјузикли (Кабаре, Волшебникот од Оз). Но, додека Joker (2019) беше носталгичен омаж, продолжението го преминува тоа, создавајќи сопствен универзум каде што стилот е суштината. Филмот не се плаши да биде претенциозен, а тоа е и неговата најголема сила а истовремено и слабост.
Joker: Folie à Deux е амбициозен, но несовршен филм. Неговата најголема вредност е во ризикот да биде различен – да ја преиспита формата на суперхеројскиот филм и да понуди авангарден пристап кон канонските ликови. Визуелната инвентивност и актерските перформанси се неспорни, но наративната неконзистентност го прави помалку ефективен отколку што би требало да биде.
Joker: Folie à Deux е еден од најконтроверзните филмови последниве неколку години, но токму тоа го прави и вреден како кино објава. Ова не е обично продолжение – тоа е смел авторски потфат што предизвикува, провоцира и остава впечаток и покрај очигледните недостатоци.
