Името на поранешниот премиер Алексис Ципрас повторно сè почесто се споменува во грчката јавност. По повеќемесечна тишина и фрагментирана левица, растат индициите дека тој размислува за политичко враќање.
Иако од неговото опкружување неофицијално демантираат формирање нова партија, а фокусот го ставаат на објавување книга и учество на Меѓународниот саем во Солун, самата изјава дека му недостига „активната политика и директниот контакт со граѓаните“ беше доволна за нов бран шпекулации.
Ципрас го предводеше кризното раководство на Грција од 2015 до 2019 – период во кој земјата се соочи со најтешките економски турбуленции. И покрај гласното „не“ на референдумот против мерките за штедење, под негово водство беше прифатен нов спасувачки пакет од 86 милијарди евра. Подоцна, Брисел ја промени перцепцијата кон него – од „радикал“ до „реформатор“. Но, цената беше голема: загубата на изборите во 2019 и конечното повлекување од чело на Сириза во 2023.
Во отсуство на силен лидер, левицата во Грција се распадна на низа мали партии без значително влијание. Сириза опаѓа под 5% поддршка, а ниту една личност не успеа да го заземе неговото место како главен противник на конзервативниот премиер Киријакос Мицотакис. Во таков контекст, дел од медиумите најавуваат дека Ципрас ќе се обиде да го искористи вакуумот и повторно да се наметне, можеби преку сосема нов политички субјект.
Факторите што го поттикнуваат ваквиот развој се неколку: слабеење на популарноста на актуелната влада, шпекулации за нова конзервативна партија под водство на Антонис Самарас, но и зголемени тензии на надворешнополитички план – од Турција и Либија до несогласувањата со Египет.
Дополнително, притисокот од ЕУ се зголемува. Европската јавна обвинителка Лаура Ковеси најави истраги за злоупотреби на европски фондови, вклучувајќи ја и трагедијата со железничката несреќа што одекна во цела земја.
Сепак, евентуалното враќање носи и свои ризици. Дел од јавноста и медиумите и понатаму имаат критички став кон неговата улога во 2015 година и капитулацијата пред европскиот финансиски притисок. Исто така, партиските кадровски грешки од минатото – како доделувањето на клучни позиции на контроверзни личности – остануваат дамка што мора да се расчисти.
Иако Европа денес е понаклонета кон десницата, некои европски прогресивни гласови го гледаат евентуалното враќање на Ципрас како можност за обединување на левиот и центристичкиот блок. Тој, со своето искуство и политички капитал, сè уште може да игра значајна улога.
Ако во Солун претстави јасна визија и кредибилен тим, враќањето на Ципрас можеби нема да биде само медиумска шпекулација, туку и клучен момент за рестартирање на грчката опозиција.
