По трагедијата што го погоди Кочани, градот е во фаза на тагување, но истовремено сведочиме за голема солидарност и човечност. Театарскиот режисер и професор по актерска игра, Ангелчо Илиевски, кој потекнува од Кочани, во ова интервју зборува за тоа како заедницата се справува со болката, како театарот може да помогне во лекувањето на траумите и кои се следните чекори за враќање на надежта.
Трн: Како заедницата во Кочани се справува по оваа трагедија?
Ангелчо: Премногу рано е да се даде одговор на ова прашање, зашто сè уште сме во фаза на тагување, во период на болка и измешани емоции. Оваа фаза не треба да се брза и сили. Сега треба да си бидеме поддршка едни на други. Социјалната и психолошката поддршка се од исклучителна важност овој период.
Трн: Дали се чувствува зголемена солидарност во градот?
Ангелчо: Апсолутно. Луѓето се обединија не само во болката, туку и во потребата да си помогнат едни на други. Гледаме многу примери на емпатија, сочувство, дури и на донации за повредените и семејствата на загинатите. Посебно би сакал да го истакнам ангажманот на иницијативата „Сапорт Кочани“, која покажа колку е важно заедништвото во овие тешки моменти.
Трн: Што сметаш дека треба да се преземе за Кочани да ја врати позитивната енергија?
Често слушаме дека Кочани е „мртов град“ по оваа трагедија, но мислам дека тоа најмалку ќе ни помогне во справувањето со оваа состојба во која се наоѓаме, би било подобро да се надеваме и да веруваме дека Кочани повторно ќе собере сила и ќе се издигне од пепелта како Феникс.
Трн: Може ли театарот да помогне како вид на психотерапија?
Ангелчо: Театарот може да придонесе и да има позитивен ефект во справувањето со колективната траума, не само преку претстави, туку и преку работилници, особено за младите. Треба да создадеме безбеден простор каде што тие ќе имаат можност креативно да се изразуваат, да се дружат, да разговараат и тоа да биде канал за изразување на емоциите кои можеби и не можат да се изговорат. Неопходно е да се вклучат и другите уметности, сликарството, музиката – сè што може да послужи како начин за изразување и поврзување.
Трн: Која е твојата порака до Кочанчани?
Ангелчо: Ние Кочанчани сме жилав народ. Знам дека ни е тешко, но мораме да останеме сплотени и силни. Верувам дека ќе најдеме начин да ја пребродиме оваа болка. Човекот во нас не смее повторно да заспие.
