Берлинскиот ѕид, кој беше изграден во 1961 година, не само што физички го делеше градот, туку и метафорички ја претставуваше поделеноста на целиот континент. Од едната страна се наоѓаше демократскиот Запад, а од другата, социјалистичкиот Исток под влијание на Советскиот Сојуз. Оваа бетонска бариера од 155 километри, опремена со вооружени чувари, бодликава жица и безброј патроли, ги разделуваше луѓето речиси три децении. За многумина, Берлинскиот ѕид беше симбол на страв и репресија, но исто така и симбол на надежта – надеж дека еден ден ќе падне.
На 9 ноември 1989 година, додека владата на Источна Германија правеше обид да воведе некои реформи, ненадејно ја отвори можноста за патување меѓу двете страни на Берлин. Илјадници граѓани се собраа околу ѕидот, а под притисок на масите, граничните премини беа отворени. Токму таа ноќ, ѕидот кој ги разделуваше луѓето почна да се урива – не само физички, туку и како идеолошка бариера. Во наредните денови и месеци, жителите на Исток и Запад продолжија да го рушат ѕидот, блок по блок, ја славеа својата новопронајдена слобода и го славеа сонот за обединета Германија и Европа.
Падот на Берлинскиот ѕид имаше глобално влијание. Тој го означи крајот на Студената војна и започнувањето на нова ера во односите меѓу Исток и Запад. Германија беше повторно обединета во 1990 година, а следеа и демократски промени во повеќе источноевропски земји.
Годишнината од падот на Берлинскиот ѕид денес се одбележува како симбол на победата над поделбите и како потсетник за сите генерации дека, иако ѕидовите се градат лесно, волјата за слобода и единство секогаш наоѓа начин да ги сруши.
