Патувањето до Месечината
Аполо 16 беше лансиран од лансирната рампа 39А во Центарот Кенеди на Флорида, со ракетата Сатурн V. Иако имаше мали технички проблеми при подготовките, летот помина без потешкотии. По пристигнувањето во орбитата на Месечината, Јанг и Дјук се префрлија во лунарниот модул „Орион“, додека Матингли остана во командниот модул „Каспер“ за да врши научни експерименти од орбитата.
Слетувањето се случи на 21 април 1972 година, на платото Декарт, избрано поради неговите интересни геолошки карактеристики. Но, малку недостигаше мисијата да биде откажана поради проблеми со моторот на лунарниот модул. Сепак, астронаутите успеаја безбедно да слетаат и да продолжат со планираните активности.
Истражување на површината на Месечината
Јанг и Дјук изведоа три излегувања на површината (т.н. EVA – вонвоздушни активности), во вкупно траење од над 20 часа. Со помош на лунарното ровер-возило, истражуваа поширока област – меѓу другото, го посетија и кратерот Саут Реј, планината Стоун и други интересни формации.
Главната научна цел беше да се потврди дали регионот Декарт е од вулканско потекло. Сепак, анализата на примероците покажа дека се работи за бречи – карпи создадени од удари, а не од вулканска активност. Ова откритие го смени дотогашното научно мислење за месечевите висорамнини. Вкупно беа собрани 95,7 килограми примероци за понатамошни анализи.
Астронаутите поставија и бројни научни инструменти, вклучувајќи сензори за мерење на топлинскиот флукс и сеизмометри. Иако еден од каблите беше случајно оштетен од Јанг, поголемиот дел од експериментите беа успешно спроведени и дадоа вредни податоци за внатрешната структура на Месечината.
Експерименти од орбитата и редок момент во историјата
Додека колегите му работеа на терен, Кен Матингли спроведуваше опсежни набљудувања од орбитата со помош на камера со висока резолуција и спектрометар. Овие податоци помогнаа да се создадат детални мапи на Месечината и да се разбере нејзината хемиска и топографска структура.
Еден од најинтересните моменти се случи кога Матингли изведе „длабинско“ вселенско излегување (EVA) надвор од командниот модул – со цел да ги преземе филмските касети од инструментите поставени надвор од леталото. Тоа беше едно од ретките излегувања надвор од Земјината орбита во историјата на човештвото.
Враќање на Земјата и значење на мисијата
По успешното истражување, „Орион“ се врати во орбитата и повторно се спои со „Каспер“. На 27 април 1972 година, екипажот безбедно слета во Тихиот океан, каде што беше пречекан од носачот на авиони USS Ticonderoga. Мисијата траеше 11 дена, 1 час и 51 минута.
Аполо 16 е важен по неколку аспекти:
🔹 Ги поби старите претпоставки за вулканското потекло на Декарт.
🔹 Примероците и податоците се и денес дел од научните истражувања за потеклото на Сончевиот систем.
🔹 Покажа дека човечкиот фактор и техничката подготвеност можат да надминат дури и најтешките предизвици во длабоката вселена.
