Барбара Џоан „Барбра“ Стрејсенд, родена на 24 април 1942 година во Бруклин, Њујорк, пораснала во еврејско семејство во кое сиромаштијата и загубата биле длабоко вкоренети во секојдневието. Нејзиниот татко Емануел, кој работел како професор во средно училиште, починал од епилептичен напад кога Барбра имала само 15 месеци.
Мајка ѝ Дајана, поранешна секретарка и пејачка, останала сама со две деца, а нивниот живот од финансиска сигурност се претворил во борба за опстанок.
Детството ѝ било обележано со емотивна дистанца и недостаток на родителска поддршка, поради што се чувствувала изолирана меѓу врсниците. Уште како девојче знаела дека сака да стане актерка. Ја сакала музиката, но глумата ја сметала за своја вистинска амбиција.
На тринаесет години го снимала својот прв демо-запис, а во средно училиште била дел од хор во кој пеела заедно со Нил Дајмонд. Првите настапи ги имала во мали клубови, каде пеела за вечера и неколку долари.
Нејзиниот глас, со својот неверојатен опсег и чувствителност, брзо ја издвоил од толпата. Во 1962 година го објавила албумот The Barbra Streisand Album, кој ѝ донел две Греми награди.
Иако музичката кариера ѝ растела, постојано се враќала на својата прва љубов – глумата. Во 1968 година дебитирала на филм како Фани Брајс во филмот Funny Girl, адаптација на истоимениот Бродвејски мјузикл.
Филмот бил огромен успех, а Барбра за својот дебитантски настап освоила Оскар за најдобра актерка – почеток на една од најдолгите и највлијателни филмски кариери во американската кинематографија.
Стрејсенд не прифатила пасивност, ниту во животот, ниту на екран. Во време кога ретко која жена преземала контрола над продукцијата, таа ја основала сопствената продукциска куќа Barwood Films.
Во 1983 година го режирала и глумела во филмот Yentl, приказна за еврејско девојче што се прерушува во момче за да може да учи. Филмот освои Златен глобус, а Барбра стана првата жена што го освоила ова признание за режија.
Продолжила да режира и продуцира филмови со силни женски ликови, полни емоции, идентитет, семејство и неостварени желби – The Prince of Tides (1991) и The Mirror Has Two Faces (1996) се меѓу најзначајните.
Никогаш не подлегнала на притисоците – не го оперирала носот, не го сменила презимето. Поради оваа упорност во зачувување на сопствениот идентитет, Стрејсенд стана симбол на автентичност.
Иако приватниот живот ѝ бил тема на таблоидите, таа избегнувала сензационализам. Била во брак со актерот Елиот Гулд (со кого има син Џејсон), а потоа со актерот Џејмс Бролин, со кого и денес е во брак.
Активна е во борбата за женски права, заштита на животна средина, ЛГБТК+ еднаквост и либерални политички вредности. Основала сопствена фондација што поддржува хуманитарни проекти, особено во здравството и образованието.
Барбра има освоено два Оскари, десет Греми награди, пет Еми, Тони награда, Златен глобус и Претседателски медал за слобода. Таа е дел од ретката група добитници на сите четири главни награди за изведувачки уметности во САД – EGOT.
И покрај повремените повлекувања од јавниот живот, се враќала со концерти, албуми и јавни настапи.
Барбра Стрејсенд не е само актерка, пејачка или режисерка – таа е културна икона. Нејзината кариера трае повеќе од шест децении, и токму затоа што одбивала да молчи или да се вклопи, остана една од највлијателните личности на американската поп-култура.
