Заминувањето на Ана Винтур од функцијата главен уредник на американски Vogue остава поголем празен простор во модниот свет отколку заминувањето на било кој дизајнер или супермодел.
Повеќе од три децении, Винтур ја носеше официјалната титула на главен уредник на Vogue – и неофицијалната, но широко прифатена титула кралица на модата. На секоја модна ревија, најдоброто место е автоматски резервирано за Ана. Како Бјонсе или Мадона, Ана не треба презиме; сите ја нарекуваат едноставно „Ана“, иако ретки се оние што ѝ се обраќаат директно. Таа беше постојано, речиси кралско присуство, препознатливо по нејзината сјајна фризура и вечни очила за сонце.
Статусот на Винтур не произлегува само од егото, туку од тоа колку направи за модата. Таа ѝ даде на модата културно значење какво што никогаш порано не имала. Денешната амбициозност и самодоверба на модната индустрија – од именувањето на музичарот Фарел Вилијамс за креативен директор на Louis Vuitton, до големите изложби како ретроспективата на Коко Шанел во V&A музејот – во голема мера ѝ должат на визијата на Винтур.
Таа беше една од првите која почна да става актери, поп-ѕвезди и политичари на насловната страница на Vogue. Инстинктивно разбираше дека насловна од Vogue дава невидлива, но моќна форма на „софт моќ“, која славните личности ја посакуваат – и Vogue може да ја искористи таа моќ и во Вашингтон, и во Холивуд, и на модните недели во Њујорк, Лондон, Париз и Милано.
Многу повеќе од стереотип
Карикатурната слика на моќна жена која владее над армија на исплашени асистенти е далеку од вистината. Винтур ја изгради модната индустрија во империја – и остана на нејзиниот трон. Таа е редок пример на личност која е и гламурозна A-листа славна фигура со личен сјај, но и вешт стратег зад сцената.
Во „судот на Vogue“, таа беше и Хенри VIII и Томас Кромвел – со церемонијална моќ, но и со реална контрола. Нејзиниот стил на водење е како на воен командант: одлуки се носат брзо, нема трпение за глупости. Во јавноста е љубезна, но секогаш воздржана – со студенило кога некој доцни или е неспособен.
Сепак, приватно е посветена на своето семејство, обожава тенис, е страстен поддржувач на уметноста, и има духовит и интелигентен разговор. Нејзиниот имиџ беше засилен со филмот „Ѓаволот носи Прада“ (2006), каде Мерил Стрип ја играше тираничната модна уредничка Миранда Пристли – лик инспириран од Винтур.
Медиумска фигура со дипломатски амбиции
„Нуклеарната Винтур“, како што ја нарекуваат, беше дури и поврзувана со политиката. Во 2012, се шпекулираше дека може да стане амбасадор на САД во Велика Британија, поради нејзината поддршка за Барак Обама и Хилари Клинтон. Иако тоа не се оствари, самата идеја за новинарка како дипломат кажува многу за нејзиниот углед.
Родена во Лондон, нејзиниот татко Чарлс Винтур бил уредник на Evening Standard. Кариерата ја започна во Британија, а потоа се пресели во Њујорк. Во 1985 стана уредник на британски Vogue, но вистинската цел ѝ беше американското издание, каде што стана уредник во 1988 година.
Првата насловна страница што ја одобри ја прикажа моделот Михаела Берку во избледени фармерки – првпат џинс на насловната на Vogue. Тоа беше навестување на културниот пресврт кој модата го доживеа до крајот на 20 век.
Што понатаму?
Тешко е да се замисли Ана Винтур во пензија. Секојдневно стануваше во 4:30 за да игра тенис, пред фризерот во 6:00 – не е тип за „спокоен одмор“. Нејзината ќерка, Би, раскажува дека најважната лекција што Ана ја пренела на своите деца е работната етика.
Низ годините, модниот свет ја гледаше како студена и оддалечена фигура, но вистината е посложена. Таа понекогаш дури и избегнувала модни ревии за да оди на мечеви од US Open – тенисот ѝ бил страст.
Токму времето на нејзиното заминување – среде машките модни недели – беше збунувачко за модната индустрија, но има смисла ако се гледа преку тенис перспектива: со Џек Дрејпер како нова надеж на британскиот тенис по Енди Мареј, и ривалството Алкараз – Синер, Vogue губи икона – но Вимблдон добива легенда.
